Almequellen

Brilon-Alme (51.449413 | 8.622434)

Geboorte en groei

Bronvijver met 104 bronnen, omgeven door een oud loofbos.

Het is er stil. Nu op de middag lijken de zangvogels te slaperig voor concerten. De frisse geur van watermunt vergezelt me, bosjes moerasspirea laten de lucht naar honing en vanille smaken.

Komend vanuit het zuiden loop ik door het kloofachtige Mühlental in de richting van Alme. Er is geen molen te zien, geen beek waarnaar het dorp genoemd is. Op zoek naar de bron volg ik een droge beekbedding die in zachte bochten naar het noorden voert. Mijn idee van een bron ziet er zo uit: Er is een muurtje, een waterspuwer gluurt naar buiten, het dunne beekje stroomt in een bassin, erboven het bord "XY Quelle".

Achter een van de meanders ervaar ik iets dat mijn ideeën volledig omver gooit. Het wonder van een geboorte: eerst is er niets dan stof en stenen. Een paar meter verder verschijnt er een glinstering die de grijze stenen zilver kleurt. Dan glinstert het sterker, overal druppelt en druppelt het, zonder dat er iets te horen is, alsof iemand het geluid heeft uitgezet. Nog maar twee of drie stappen verder wordt het water levendiger. Belletjes komen van onderen omhoog als parelsnoeren en kabbelen in kleine cirkels over het oppervlak. Deze bron borrelt echt.

Nu begint de Alme geluiden te maken. Hij fluistert, zucht, borrelt. Het groeit snel. Een paar meter verder ervaar ik haar al als iemand die een flinke golf duwt en de aandacht op zich vestigt met puberaal gebrul. Hoe verzamelt ze deze kracht? Waar komt al dat water vandaan? Na nog een minuut lopen groeit de bron uit tot een metersbrede beek die ongeremd stroomt. Samen bereiken we een grote, afgedamde vijver aan de rand van het dorp. De Alme wordt stil, alsof hij zich wil bezinnen. En toch behoudt het zijn aangeboren levendigheid. Met opstijgende bellen en ringen op het kristalheldere water onthult het andere ondergrondse zijrivieren die het voeden. De vijver is ook een bron.

Ik heb een afspraak met een inwoner van Alme die me deze zielenplek wil uitleggen. Wolfgang Kraft is op vrijwillige basis betrokken bij de AG Alme. De vereniging wil het dorp levend houden, ondanks de aantrekkingskracht van de nabijgelegen steden. De aantrekkingskracht die de bronnen uitoefenen op wandelaars en langeafstandswandelaars speelt een belangrijke rol; ook de plaatselijke herbergen profiteren ervan.

Kraft beschrijft het wonder van de geboorte van de Alme als volgt: Het dal ligt aan de rand van het plateau van Brilon, waarvan de diepte bestaat uit zogenaamde Massekalk. Dit werd hier 350 miljoen jaar geleden afgezet uit de schelpen van stervende koralen, toen alles hier nog zee was. Het hoge kalkgehalte in de grond spoelt gemakkelijk uit, waardoor de omringende bergen en heuvels van binnen gebarsten en uitgehold zijn. Regenwater verzamelt zich ondergronds en omdat het tegen een laag ondoordringbare leisteen in Mill Valley stoot, komt het hier uit. Conclusie: de Alme ontspringt eigenlijk uit een oceaan.

Wolfgang Kraft zegt dat hij 's avonds vaak stroomopwaarts langs de Alme loopt. Een van zijn favoriete plekken is de Adelaarsuilrots, waarvandaan hij als een roofvogel over het Mühlental kan uitkijken. "Hierboven schakel ik uit, kom ik tot rust, denk ik nog eens na over de dag." Hij werkte lange tijd in het centrum voor volwassenenonderwijs en nam vaak deel aan natuurhistorische en historische excursies. Zo werd de bronverteller na verloop van tijd zelf een borrelende, verhalende bron.

Vandaag de dag zijn de bron, de beek en het omringende schilderachtige landschap een magneet voor natuurliefhebbers. Botanici zijn verrukt om zeldzame planten zoals de Pyreneese lepelaar tegen te komen, ornithologen om het gezang van zwartkoppen en roodborstjes te horen, en de mogelijkheid om de ijsvogel, dat vliegende juweel, te zien vissen. Voor de stille luisteraar zijn spirituele kwaliteiten als helderheid en eeuwigheid voelbaar. Want hier borrelt het al sinds mensenheugenis. Schepping in actie, altijd hetzelfde, altijd anders, altijd begin.

Auteur: Michael Gleich