> Op de Am Kahlen <

Medebach-Glindfeld (51.199865 | 8.676812)

Ontdoe je van je zorgen

Oude Mariabedevaartskerk midden in de natuur, aan het einde van de historische kruisweg van Glindfeld naar de top van de <Kahl>.

Voor de twee oudere dames uit Medebach is dit bankje een energievulstation. Als ze een pelgrimstocht "naar de Kahl" maken, bidden ze eerst tot Maria, "Troosteres van de Bedroefden", in de bovenste kapel. Dan lopen ze een paar stappen de helling af naar de grafkapel, waar het lichaam van Jezus ligt. En dan gaan ze op deze bank zitten. Vandaag mag ik erbij komen zitten.

Het vlakke dal van Glindfeld strekt zich voor ons uit, een voormalig klooster in de weide rechts, de toppen van 63 meter hoge douglassparren steken uit het gemengde bos er tegenover. De golvende, zacht afgeronde contourlijnen van de bergen, zegt de een, lijken haar op groene wolken; inderdaad, de vormen van het groen op de aarde en het wit in de lucht lijken opmerkelijk veel op elkaar. De ander ziet "groengeverfde schapenwol" die de bergruggen met zachtheid bedekt. De een voelt zich geborgen door de rondheid van de omringende bergen, de ander waardeert het uitzicht ver het land in. Ik kan ze allebei begrijpen.

We zitten in stilte. Tot een van hen me vertelt: "Het was 50 jaar geleden. Mijn vader reed weg met een tractor en aanhanger om veevoer te halen. Mijn negenjarige broertje moest meerijden, hij moest achterop een rem zetten. Toen hij eraf wilde springen, kwam hij klem te zitten tussen de dissel en de aanhanger. De vader moest hem omrollen om hem überhaupt vrij te krijgen. Wanhopig droeg hij de jongen totdat hij niet meer kon. Toen kwam er eindelijk een auto langs. Mijn broer was op tijd in het ziekenhuis, hij overleefde het ternauwernood. De vader zonk weg in schuldgevoel en stilte. Mijn moeder was anders. Ze ging naar de kapel en bedankte Maria voor het redden van haar zoon."

Dan vertelt de ander: "Ik heb nog acht broers en zussen. In de jaren na de oorlog wisten onze ouders niet hoe ze zoveel hongerige buiken moesten vullen. Op een dag waren alle voorraden op, mijn vader was ten einde raad, mijn moeder wanhopig. Ze ging op bedevaart naar de Kale Berg en vertrouwde haar zorgen toe aan de Treurige Moeder. Toen ze thuiskwam, stond er een zak aardappelen voor de deur." De twee vertellen me deze verhalen "zodat je begrijpt waarom deze kapellen zo belangrijk zijn voor ons Medebach".

De een vertelt over Goede Vrijdag: "Duizenden lopen de kruisweg. De eersten al voor zonsopgang. Velen met de processie in de ochtend. Maar velen gaan ook alleen. Ik ben een van hen. Wandelend in mijn eigen tempo. Met mijn eigen intenties. Er is er altijd een. Of ik nu bid dat de zwangerschap van mijn dochter goed verloopt. Of omdat een van de kinderen voor een belangrijk examen staat. Soms is alles gewoon goed, dan bid ik dat het zo blijft." De ander vertelt over de wandeltocht van de Bergvereniging Sauerland: "Op 1 mei vieren we de mis op het plein voor de kapel. Ik mag altijd het thema voor de preek kiezen. Meestal is het thema voor de preek 'Zorg voor de schepping'. Dat vind ik leuk."

Een van hen vertelt dat ze als kind paaseieren mochten zoeken op de terugweg van de Goede Vrijdagprocessie: "Zoeken en vinden - ja, maar niet Essen! Dat was tenslotte een vastendag." De ander wijst naar het steile, slechts licht kronkelende pad naar beneden naar Glindfeld, een ander kruispunt dat naar het klooster leidt: "Twee van mijn broers hebben ooit een bob gebouwd van plaatstaal. Echt gestroomlijnd, met een stuur aan de voorkant en remmen aan de achterkant, die scherpe tanden hadden. In de winter sleepten we de bob hierheen, naar het begin van het pad. Met z'n tweeën voorop, ik mocht de remmer zijn. En dan gingen we halsoverkop de berg af. Vandaag zou je zeggen: de ultieme kick."

Wat trekt de twee hier steeds weer aan? De kapel is gewijd aan de 'Zeven Smarten van Maria'. Ze lijdt als haar door de profeet Simeon wordt voorspeld dat haar zoon haar veel verdriet zal doen. Ze staat onder het kruis terwijl hij lijdt. Ze moet de pijn verdragen als ze het gemartelde lichaam in het graf legt. Een sterke vrouw, zeggen de twee sterke vrouwen uit Medebach, een meelevende vrouw, een rolmodel. Degenen die zichzelf en hun zorgen de berg op hadden gedragen, konden ze in gebed kwijt. "Daarna voel ik me opgelucht," zegt een van hen. "Ik vind mijn rust terug," zegt de ander.

Auteur: Michael Gleich