Kohlhagen

Kirchhundem-Kohlhagen (51.044686 | 8.076475)

Zoek troost

Meer dan 500 jaar oud bedevaartsoord rond de kerk van de Visitatie van de Maagd Maria midden in de natuur, met een klein pelgrimshuis en een labyrint.

"Ik hef mijn ogen op naar de bergen, vanwaar mijn hulp komt." (Psalm 121). Het echtpaar is omhoog gewandeld vanuit het dorp beneden. Nu staan ze met zuster Thomasa te praten op de trappen van het heiligdom. Ze praten over tuinkruiden. Als ze afscheid nemen, wenst de non hen nog een "prachtige dag". Ze draaien zich allebei weer om, de vrouw zegt: "Eerlijk gezegd is het vandaag niet zo'n mooie dag." Zuster Thomasa bekijkt haar met alerte ogen, wacht. De vrouw aarzelt, het is zichtbaar dat ze met zichzelf worstelt. Dan zegt ze: "Vandaag is bij onze zoon kanker geconstateerd. Kanker. Daarom zijn we hierheen gekomen." Waar zal de hulp vandaan komen? - "We zullen aan uw zoon denken," zegt de verpleegster, "we nemen hem op in onze gebeden. Ik wens u nu alle sterkte."

Als ze weg zijn, zegt de zuster tegen me: "Kijk..." Eerder hadden we het erover gehad wat haar zo'n vreugde geeft aan het verzorgen van een bedevaartsoord: "Mensen komen altijd met een verzoek. Een familielid is ziek. Iemand ligt op sterven. Ouders maken zich zorgen over een kind dat dreigt te verdwalen." En wat kan ze dan doen? "Er gewoon zijn. Luisteren. Mensen weten dat alles wat ze me toevertrouwen veilig is in mijn hart." Dat is echte aanwezigheid, denk ik: ontvangen, luisteren, meeleven.

Ik hef mijn ogen op naar de bergen..." Sommige jaren trekken 30.000 pelgrims naar Kohlhagen, 500 meter boven zeeniveau. Om te bidden, om troost te zoeken in moeilijke tijden, of, zoals een priester het uitdrukte, "om zich te laten steunen door de Moeder Gods". Voor hen is de bedevaartskerk een tankstation. Ze worden aangetrokken door een Pietà uit de 15e eeuw. Hoewel klein van formaat, domineert het het altaar aan de linkerkant. Het lijkt aards, nogal ruw uit hout gesneden, op de een of andere manier passend bij het ruige landschap van de bergen en valleien eromheen. Maar wat me boeit is haar houding en gezichtsuitdrukking. Zij, die net een zwaar verlies heeft moeten verwerken, de wrede kruisdood van haar geliefde zoon, lijkt te kijken... ja, naar wat? Afhankelijk van de as van haar blik richt ze zich op haar zoon of kijkt ze vreemd wezenloos in de verte.

Ze legt drie vingers van haar linkerhand op haar hart - wijst ze naar de Drie-eenheid van God de Vader, Zoon en Heilige Geest? En dan de gelaatstrekken: Omdat ik gewend ben om het gezicht van een Pietà getekend door pijn te zien, dacht ik het in eerste instantie ook hier te herkennen. Maar hoe langer ik treuzel en het laat bezinken, hoe meer het gezicht zich lijkt te ontspannen. Het toont vriendelijkheid. Een vreemde kalmte. Zelfs vreugde over het "het is gedaan"?

Misschien is het deze dubbelzinnigheid die troostzoekers in drommen aantrekt. De meesten van hen te voet, op de vele kruispunten die naar Kohlhagen leiden. Schoolklassen en kleuterscholen komen eerst met bussen, om vervolgens ongewoon stil te Werden na een vrolijk luidruchtige picknick aan de rand van de verzamelplaats. En tot slot, om de twee jaar, de pelgrims te paard en in koetsen. Zij zullen er zegen en hulp blijven vinden. De "Arme Dienstmaagden van Jezus Christus" worden vervangen door paters Pallottijnen die in de toekomst een spiritueel centrum willen runnen op Kohlhagen. De gastvrijheid voor iedereen, of het nu goed of slecht met ze gaat, blijft. De Madonna ook. Ze staat er al 500 jaar. En kijkt naar de Zoon, in de verte, naar de biechtvaders en smekelingen, raadselachtiger dan de Mona Lisa.

Auteur: Michael Gleich