Gerkenstein

Winterberg-Neuastenberg (51.166193 | 8.480668)

Op ooghoogte met de hemel

Uitkijkpunt boven Neuastenberg met een weids uitzicht over de bergweiden, het Wittgensteiner Land en Hessen.

Vandaag naar de bos-en-weide bioscoop. Op de Gerkenstein boven Neuastenberg staat een soort schilderijlijst, zo groot als een garagedeur, een vierkant van massieve houten balken. Ervoor, aan de kant die omhoog loopt, staan drie gezellige bosbanken. In plaats van popcorn zijn er broodjes uit de rugzak. Ik trek mijn wandelschoenen uit, laat mijn voeten de frisse lucht in gaan, leun achterover en vraag me af wat voor film er vandaag wordt vertoond. Voor nu alleen dit stilstaande beeld: zacht glooiende weiden, keurige hekken, een mozaïek van sparrenglooiingen en loofbosjes, kronkelende contourlijnen waarvan de kleurstrepen veranderen van donkergroen dichtbij naar blauwe pastels in de verte.

Best mooi, vind ik, maar nu kon de hoofdfilm langzaam beginnen. In het publiek, dat vandaag alleen uit mij bestaat, wordt een stil ongeduld merkbaar. Maar daar, beweging in het decor. Entree van links: Een vrouw leidt een paard aan de teugels. Ze lopen langs een van de weidehekken, de tweebenige vrouw in een rustig tempo, het vierbenige paard voorzichtig hoef voor hoef. Lijkt hij niet een beetje op Winnetou's zwarte hengst Iltschi? Is zij, in rijbroek en hoge laarzen, de paardenfluisteraar? De twee gaan naar een schuilplaats, het paard wordt vastgebonden, de vrouw begint de vacht te verzorgen met een borstel. Lange, zachte maar krachtige bewegingen. Bij gebrek aan afleiding kijk ik alleen maar, kijk en ontspan, kijk en laat de gedachtendichtheid los die ik in mijn hoofd had meegenomen naar deze plek, totdat de verzorging klaar is, de vrouw een lichtbruin zadel opspant en opstijgt. Rustig verlaat ze het beeld aan de linkerkant.

Dat moet het openingsshot zijn geweest, denk ik, vreemd genoeg helemaal niet meer ongeduldig. Mijn ogen dwalen nu langzamer door het beeld. Ze zien hoe het frisgroene, jonge gras in de wei op de voorgrond vecht voor zijn plaats tegen de lichtbruine stengels van het jaar daarvoor. Het geheel in slow motion, hoe kan het ook anders? Twee populieren, solitaire bomen in een wijde open ruimte, al jaren buren, lijken tegen elkaar te fluisteren. De lentewind verschijnt en intoneert een zacht gefluister, achtergrondmuziek voor een kettingzaagsolo, uiteraard in Dolby Surround kwaliteit. Er schiet me een satirische fotomontage te binnen die ik onlangs zag: een man loopt door een bos, op zijn hoofd draagt hij zo'n artificial reality-bril die eruitziet als een dikke zwarte skibril; in dit geval ontbreken echter de voorkant en de volledige binnenkant. Met andere woorden, de man draagt alleen een leeg omhulsel en ziet de bomen, struiken en grassen in de hoogste beeldkwaliteit en zelfs 3-D - met zijn EIGEN OGEN. Hier en nu. Geen medium nodig, gewoon directe waarneming.

Langzaam dringt het tot me door wat er zo bijzonder is aan de bioscoop waarin ik zit. Het houten vierkant voor me omlijst een scherm waarop ik mijn eigen innerlijke beelden kan projecteren. Een landschap als projectievlak voor een film waarvan ik de regisseur en enige toeschouwer ben. Het is hiervoor ideaal omdat het niet spectaculair en vol actie is. In plaats daarvan is het wijds, open, licht, in subtiele kleurcomposities en begeleid door een ingehouden soundtrack. Een filmische meditatie voor ogen en oren. Ik realiseer me hoe vaak mijn aandacht volledig in beslag wordt genomen door externe gebeurtenissen, zo bewogen mogelijk, en ik mezelf afleid van het waarnemen van gedachten en gevoelens van binnen. Maar is het echt waar dat de buitenwereld zoveel aantrekkelijker is dan mijn innerlijke leven? Vermijd ik soms niet gevoelens van leegte en eenzaamheid door me te storten in de kleine en grote drama's van het dagelijks leven? Doet het me niet goed om me te realiseren dat sommige van mijn innerlijke films al aan hun duizendste herhaling bezig zijn? Vooral die met zorgscripts en angstplots?

Uitschakelen helpt. Ik weet niet meer hoe lang ik op de Gerkenstein zat. De tijd had zich ver voorbij de horizon uitgestrekt. Toen ik mijn wandelschoenen weer aantrok, mijn rugzak omdeed en langzaam de korte afstand terugliep naar de Rothaarsteig, kon ik alleen maar denken: "Geweldige soul cinema!".

Auteur: Michael Gleich