Rinsleyfelsen

Lennestadt-Saalhausen (51.128343 | 8.162032)

Subliem

Ruige rotswand in een oud loofbos met uitzicht in het Lennedal.

Een wandelgroep wil hoog de klif op. Ze hebben gitaren en trommels bij zich. Voor één dame, die last heeft van kortademigheid, blijkt het pad zwaar tot martelend te zijn. Maar ze is vastbesloten om naar boven te gaan en laat zich door geen enkel aansporing weerhouden. De groep gaat verder, haar man helpt haar en steunt haar. Samen nemen ze eerst het steile rotspad en daarna de laatste klautertocht. Wanneer ze de top bereiken, wenst de vrouw een lied. Samen met de anderen zingt ze "Spreid je vleugels en vlieg weg". Iemand heeft vleugels gekregen tijdens de klim, voelt zich vogelvrij.

Derde verhaal. Een Saalhauser vrouw gaat met anderen de berg op. Wandelen en zingen is het motto. De Rinsleyfelsen als hoogtepunt. Waar het pad hobbelig wordt, waarschuwt ze de anderen voorzichtig te zijn. Maar dan is zij het zelf die valt. Bot raakt steen. Het resultaat is een zware kneuzing. Is dit een ongeluk? Als ze de verwonding laat behandelen, wordt onderweg een ernstige ziekte ontdekt. Ze had al lang symptomen, maar weigerde een onderzoek. Nu lijkt het alsof de stenen haar letterlijk hebben aangespoord om eindelijk naar de dokter te gaan. De ziekte werd op tijd ontdekt, de vrouw herstelde. Een gelukkige wending.

Het is vroeg in de ochtend. Nog niemand in het bos, behalve een jonge boswachter en zijn vriendin. Ze lopen stevig door. Het pad leidt hen uit het smalle dal van Saalhausen, eerst langzaam stijgend, dan steiler. Uiteindelijk slaan ze linksaf een smal pad op. Helemaal aan het begin leunen twee smalle beukenbomen van rechts en links naar elkaar toe; ze vormen een boog waardoor de twee een magische tuin binnengaan. Nu zetten ze hun voeten voorzichtiger neer om niet te struikelen tussen schrale, met mos bedekte keien. Hun bestemming is nog niet zichtbaar, verborgen door het lentegroene bladerdak van beuken en berken. Langs dode houtsculpturen die in de ochtendmist gemakkelijk kunnen worden aangezien voor een wegvliegende buizerd of een leedvermaakend heksengezicht. Al snel staan ze voor hun plek van verlangen. Rinsleyfelsen rijst boven hen uit. Hij torent boven het bladerdak van het bos uit. De laatste uitdaging is een kleine klauterpartij naar het smalle plateau op de top, dat hen uitnodigt om neer te strijken. Om zeven uur precies doen ze elkaar een ring om. Ze verloven zich.

Het zijn verhalen als deze die vertellen hoe Rinsleyfelsen een speciale betekenis heeft voor de mensen in het gebied. Dat het voor hen een plek van de ziel is. Als ik zelf aankom op de top van de rots, zie ik verse krijttekeningen. Een zon, cirkels van bloesems en de boodschap aan volgende klimmers dat de A van de O houdt. Een goede plek voor hoogvliegende gevoelens. De top rijst als een klein eiland op uit de zee van groen. Ik kan ver in beide richtingen van de Lennevallei kijken. De geluiden van de hoofdweg, die de loop van de rivier volgt, worden opgeslokt door het bos. Nadat ik nog een paar aantekeningen heb gemaakt in de laatste schemering van de avond, word ik rustiger. Niets doen, alleen maar kijken. Ik zit op een rots in de branding van de hectiek van alledag. Een sublieme plek voor hemelse meditatie. Een toevluchtsoord voor romantici. Of gewoon een goede rustplek om meegebrachte boterhammen te eten. Ze smaken gewoon goddelijk na de zweterige klim.

Auteur: Michael Gleich