Orenberg

Willingen (51.291708 | 8.620968)

Verzoenende contrasten

Heidekop met verreikend uitzicht over Willingen.

"In het bos dienden zich twee paden aan/ Ik koos de minst betredene." De regels van Robert Frost schieten me te binnen als ik aan de rand van Willingen sta. Om bij de Orenberg te komen, heb je de keuze tussen twee heel verschillende paden. Het ene is comfortabel en leidt zachtjes omhoog langs de oefenheuvel in een brede noordelijke bocht. De andere is uitdagender, begint iets ten zuiden van de skischans en loopt steil omhoog over een pad dat weinig wordt gebruikt.

Mijn aanbeveling: kies voor de oncomfortabele, je zult er geen spijt van krijgen. Je kunt de andere route reserveren voor een ontspannen terugweg.

Al na een paar stappen in de schaduw van het Buchenwald zie je waarschijnlijk wat ik bedoel. Er staan geen bomen op de helling boven je, maar mythische wezens langs het pad. Terwijl je langzaam de ene voet voor de andere zet, schieten je misschien verhalen te binnen, drama's, filmtitels: Hij die zijn Haar uittrekt. Het mysterie van Medusa. Durga, godin met 18 armen. Gebogen door de wind. Titanen. De laatste dans.

Al snel vlakt de helling af. Het pad maakt zichzelf interessant met een paar laatste golven. Bij een laag plantenhek moet je je hoofd buigen, nog een paar stappen en je bereikt het hoogplateau. Eén blik naar beneden is genoeg en je begrijpt waarschijnlijk waarom dit de huisberg van de inwoners van Willingen is. Vanaf hier kunnen ze de hele stad overzien. De huizen staan dichtbij genoeg - slechts 150 meter hoogte scheiden de valleibodem en de top - om elk detail te herkennen, maar ver genoeg weg om in het zachte landschap van Willingen te kunnen lezen wat het verleden aan het heden heeft nagelaten en waar de toekomst naar toe gaat. De onveranderlijk grijze leien daken bestaan pas sinds de grote brand van 1847, toen de vlammen zich een weg vraten van houten dak naar houten dak.

Beneden aan de hoofdweg staat de Old Post, waar de laatste koets in 1917 stopte. Het maakte plaats voor de spoorlijn en 100 meter naar het zuiden werd een elegant viaduct gebouwd. Met de spoorverbinding kwamen ook de gasten, in 1934 werd het een luchtkuuroord, er werden pensions en hotels gebouwd. Het grootste hotel, de Sauerland, is vanaf hier goed te herkennen. Ooit berucht vanwege buitensporige erotiek in de kegelclub, komen er tegenwoordig naar verluidt liever families en conferenties. Op de hellingen aan de overkant zijn de skiliften, populair bij skiërs in de winter en mountainbikers in de zomer. De huizen en sportfaciliteiten onder me lijken woorden die door straten zijn samengevoegd tot zinnen, die vertellen over een stad die duidelijk weet hoe ze kansen bij de horens moet vatten.

Nu komt de cruciale wending. Als je 180 graden Wendt en een paar stappen loopt, ben je plotseling in een compleet andere wereld. Nauwelijks geluid. De heidestruiken zijn vlak, het land is vlak, je kunt kijken tot aan de Osterkopf in het oosten, waarvan de gelige, bijna boomloze top doet denken aan Toscaanse heuvels. Als de richting van het uitzicht verandert, verandert ook het tempo. Alles vertraagt. Wandelaars vervallen in slenteren tussen de paarse dwergstruiken, de wind houdt zijn adem in, vlinders lijken in slowmotion te vliegen. Een andere wereld die op zijn eigen ritme leeft, iets tussen adagio en largo. Wat een contrast met de bijna stedelijke drukte aan de overkant!

Niets symboliseert deze contrasten zo goed als het kruis op de top. Op ooghoogte is een QR-code bevestigd. Een icoon van het digitale tijdperk is geplakt op het symbool van de christenen. QR staat in het Duits voor "snel antwoord". De Verlosser belooft ook antwoorden, ook al hoeft dat niet per se snel te gaan. Om de ene code te lezen heb je een app en internet nodig; voor de andere is een open hart genoeg. Het zwart-witte patroon staat voor de zegeningen van de moderniteit, het kruis zegent de stad. Een verzoening, 702 meter boven de zee.

En jij, wandelaar, klaar voor de afdaling? Misschien neem je iets van de gezegende vrede met je mee naar beneden. Als je de bodem bereikt, wacht je even voordat je weer online gaat. Misschien kom je de stad nog rustiger binnen dan je haar verliet: als een flaneur op het ritme van de Andere Wereld.

Auteur: Michael Gleich