Lausebuche

Lennestadt-Oberelspe (51.158370 | 8.075260)

Naar binnen luisteren

Waymark bij een oude linde met uitzicht op de horizon en twee naburige valleien.

In dit geval is het pad net zo spannend als de bestemming. Het begint beneden in de vallei, tussen de schaduwrijke struiken langs de beek Oene. Tussen met groen mos begroeide bomen loopt het omhoog, eerst steiler, dan zachter, alsof het de wandelaar niet te veel inspanning kost. Twee steengrijze strepen lopen als exacte parallellen: Vroeger reden hier paardenkarren, altijd op dezelfde paden. De wagenmenners waardeerden de stabiele ondergrond van grauwacke terwijl ze zich door het stijgen en dalen van de bergen worstelden. Mijn metgezel Michael Ross, die paden markeert voor de Sauerland Mountain Association, licht me in: Deze spoorbreedte, de "Romeinse maat", leeft voort als de spoorbreedte op de Duitse spoorwegen.

Eén pad? Nee, vele. We lopen over de Heidenstraße (de route die waarschijnlijk door missionarissen naar het Sauerland werd genomen om de "ongelovigen" te bekeren); over de Jakobsweg (de borden aan de bomen met een gele schelp op een blauwe achtergrond; je kunt er tot Keulen en verder naar Santiago de Compostela lopen); over een handelsroute (normaal gesproken wordt deze graag over de bergruggen geleid, maar in Oberelspe moesten de karren naar beneden het dal in, en de inwoners verdienden ooit extra geld met het spannen van de karren). En dan is het ook nog een kruisweg. Hij loopt langs de bekende twaalf staties, en zoals gebruikelijk in de bergen, gaat hij omhoog. Wilden ze de gelovigen ten minste een idee geven van het lijden van de Verlosser door de ontberingen van de beklimming? De berg opgaan als symbool van innerlijke groei? Een opstijging naar de hemel?

Er is een tastbare reden waarom mijn metgezel deze route zo mooi vindt. Hij legt het me uit als we uit het schemerige bos stappen en abrupt in het felle zonlicht en onder een helderblauwe hemel lopen. "Dit pad is gewoon slim aangelegd, dat is wat me opwindt. Het loopt over de zuidkant van de berg. In de lente dooide de sneeuw hier het snelst, en de karren konden er na de winter snel weer gebruik van maken." Op de steile helling, die links van ons naar beneden loopt, grazen schapen, die nu nauwelijks een groene plant kunnen vinden, in deze bijzonder hete juli. Terwijl we verder lopen, lees ik de motto's op de stenen heiligdommen langs de weg van de kruisweg: "Doorbreek de gewoonte!". - Neem je kruis op en volg mij. - Je ziel is het beeld van God. Spirituele voeding onderweg.

Eenmaal op het zadel komen we aan bij het natuurlijke hoogtepunt van de wandeling. Onze bestemming is de Lausebuche. Tot mijn verbazing is de beuk een lindeboom, en hij heeft ook geen bladluizen. Ross legt me uit: "Dat is gewoon een plaatsnaam. Er zit 'luisen' in, Nederduits voor luisteren. Vermoedelijk was hier in oorlogstijd een verkenningspost. Vanaf dit punt kon je naderende vijanden al van verre zien aankomen." In Elspe zou een Königshof zijn geweest en de adellijke heren hadden waarschijnlijk speciale veiligheidsbehoeften.

Maar we gaan rustig zitten op een grote steen aan de voet van het bruine houten kruis, in de schaduw van de boom. De stilte van deze plek nodigt ons uit om te luisteren. Luisteren naar de twee brede valleien aan weerszijden van het zadel. Luisteren ook naar binnen, waar alles ontspant. De rust hier straalt af op ons gesprek, het vertraagt, verdiept. Mijn metgezel vertelt me over de "Franciscaanse trektocht" die hij eens per jaar onderneemt met andere mannen. Op pad gaan zonder vast plan. Essen wat mensen bereid zijn te geven. Overnachten waar iemand onderdak biedt. "Het gaat over gewoon loslaten," zegt hij. Gewoon? Ik realiseer me hoe moeilijk het soms voor me is om "planloos" te zijn. Om te wachten en te luisteren naar wat er van binnen leeft, wat de volgende stap is die ik zou moeten nemen. Dat zou de innerlijke Lausebuche zijn, een luisterpost voor de ziel. Hierboven gaat dit luisteren me gemakkelijk af. Geluiden uit de valleien bereiken de zitplaats op de steen slechts gedempt. Schapen bewegen langzaam. Een zwakke wind ruist door de lindebladeren. Het leven in slow motion.

"Hij is opgestaan." Dat staat er op het laatste altaar langs de weg. Door lijden naar hoop. Klinkt bekend: Als ik pijn toelaat, er doorheen loop in plaats van mezelf ervan probeer af te leiden, wordt het helder en licht. Iemand is vooruitgegaan en wijst de weg. Zo wordt het kruis waaronder we rusten een wegwijzer.

Auteur: Michael Gleich