Top van de St. Muffert

Diemelsee (51.371829 | 8.729665)

Een nieuwe kijk op dingen

Rotsachtige bergtop begroeid met loofbos en mos met uitzicht op de Diemelsee.

Aan de voet van de St. Muffert klif. Voordat we naar boven klauteren, stel ik me voor dat er een kabelbaan is. Het soort met gondeltjes dat je in pretparken ziet. Vanaf de oevers van het stuwmeer Diemel naar de top. Met onderaan een parkeerplaats en snackbar en bovenaan een panoramacafé. Natuurlijk, je had een pad moeten hakken door het prachtige bos langs de touwen. Maar je zou in drie minuten op de top zijn en zonder te zweten. Klinkt dat verleidelijk? Mijn kleine fantasie heeft een echte kern, het plan voor een kabelbaan heeft ooit echt bestaan. Gelukkig werd het afgewezen. Niet alleen de ontbossing zou een schande zijn geweest. De luchtreizigers zou ook het plezier van een wandeling vol ontdekkingen zijn ontnomen. De GeoPark-gids Gerd Rosenkranz belooft op de top het geheim te onthullen van hoe het Sauerland eigenlijk is ontstaan.

Het pad voert door een schaars bos met beuken, eiken, hier en daar een es en een haagbeuk. "Zo ziet een gezonde standplaats eruit," zegt Gerd, "en zo zal het er op veel plaatsen in het Sauerland weer uitzien als de sparren zijn verdwenen omdat ze de toenemende droogte in de zomer niet aankunnen." We steken verschillende kleine bronnen over met weelderige groene stroken wilde knoflook die langs hun loop groeien. Waar de helling steiler wordt, verandert het landschap onmiddellijk. De bomen zijn kleiner, meer ineengedoken, met takken op gekke manieren gedraaid. Ze houden stand op onzeker terrein, maar het is slechts genoeg voor een leven van bescheiden eisen.

De wortels van een eik hebben zich rechtstreeks een weg geklauwd in de bijna verticale leisteen. Ze vinden zelfs de kleinste spleten, zogenaamde breuken, en duwen zich een weg naar binnen, altijd op zoek naar steun en water. Wie houdt hier wie vast? "De rots houdt de boom vast," zegt Gerd, "maar de wortels houden ook de steen vast." Klinkt als een eerlijke deal. We bereiken een plek waar de leisteen bijna kaal is. Weer een nieuw beeld. De wortels van jonge bomen die zich hier proberen te vestigen, worden gewoon afgeschoren door de scherpe stenen platen die in de loop van het jaar naar beneden glijden. Geen kans om hier oud te worden.

Na een klein uurtje bereiken we de top, de eigenlijke zieleplaats. Voorheen flitste het water van de Diemelsee slechts kortstondig in een blauwachtige kleur door het gebladerte, maar nu kunnen we het in zijn volle, veelarmige vorm zien, gevoed door de twee zijrivieren Diemel en Itter. Het kruis op de top raakt me in zijn natuurlijkheid, slechts bestaand uit twee ruwe boomstammen, magere kracht, net als de stenige grond waarop het is opgericht. Vlakbij zoeken we een veilige plek om uit te rusten op de steile helling naar de oever van de rivier, net als de verspreide eikenbomen, waarvan het uithoudingsvermogen onder extreme omstandigheden is belichaamd in kronkelige vormen. Het uitzicht strekt zich uit over de heuvels en bergen onder ons. Soms bedekt met bos, soms als weidehellingen. Een puzzel van groentinten. Vroeger dacht ik dat de "duizend bergen" van het Sauerland werden gevormd toen de continentale platen in prehistorische tijden op elkaar botsten, waardoor de bergen zich ontvouwden. Ja en nee, zegt Gerd. "De plooien werden in de loop van miljoenen jaren weer geëgaliseerd door weer en wind. Er ontstond een soort plateau." En al die bergen? Gerd wijst naar beneden, naar de loop van de Diemel: "Rivieren en beken, dat waren het. Ze zeggen dat elke druppel de steen wegslijt." Het water als beeldhouwer heeft ondergespoeld, weggespoeld, ingevreten en diepe en brede inkepingen in de vlakte gesneden. De bergen zijn daarom alleen wat de eroderende kracht van het water heeft laten staan. Met gemak zou je het Sauerland ook het "land van de duizend dalen" kunnen noemen.

We zitten lange tijd onder het kruis op de top. Werden stiller. Ik kijk terug op onze wandeling, langs de levenscycli van wilde knoflook en bomen; de wandeling door de eeuwen der aarde; de langzame nadering van het prachtige uitzicht. Een gevoel van ontzag zet in. Over hoe de natuurlijke krachten van schepping, behoud en vernietiging op wonderbaarlijke wijze met elkaar zijn verweven gedurende miljoenen jaren; hoe chaos en orde samen een eindeloze dans uitvoeren, nooit het evenwicht vinden en het snel weer verliezen; hoe op de lange duur al het Werden en vergaan zijn onbegrijpelijke juistheid heeft.

En dan, met het oog op wat ik net heb meegemaakt, komt de gedachte bij me op wat ik zou hebben gemist - drie minuten hoogtevrees in een kabelbaan.

Auteur: Michael Gleich