Steengroeve bij de Schinkenkeller

Kirchhundem (51.027320 | 8.025985)

Verbouwing

Een kleine voormalige steengroeve begroeid met mos.

Ulrike Wesely spreekt normaal gesproken met dubbele snelheid. Als cultuurmanager moet ze veel organiseren en mensen overtuigen van projecten, vandaar de galop van haar tong. Maar op een bijeenkomst over het benoemen van mogelijke zieleplekken, promootte ze de steengroeve bij Silberg door precies het tegenovergestelde te doen. Ze sprak heel langzaam, maar een paar zinnen, met lange pauzes ertussen. Het moet ongeveer zo geklonken hebben: "Verscholen in het bos... Mysterieus met een smalle ingang... Er heerst een grote stilte... Lente, zomer, herfst en winter - de plek verandert telkens van gezicht... De mensen worden er stiller, heel stil... Ze worden ook langzamer... Ze horen hoe de natuur tot hen spreekt..." Geen van de aanwezigen had ooit van de mysterieuze steengroeve gehoord. Maar de voorstelling was zo indrukwekkend en de plek zo aanwezig dat de beslissing unaniem was: er werd gekozen.





Geheimnisvoller Baumstumpf Schinkenkeller

Vanochtend vertraagt Ulrike Wesely weer om mij de gelegenheid te geven aantekeningen te maken. Ze wil dat ik opnieuw beleef hoe ze vorig jaar de steengroeve ensceneerde onder de titel "Betoverd". We lopen bergopwaarts het dorp uit, laten de bebouwde wereld achter ons en betreden de wereld van het bos. Bij een splitsing in het pad wijst Wesely naar een boomstronk: "Kijk naar de vrouw met de groene mantel... Dat is de verhalenverteller... Een sprookje uit lang vervlogen tijden..." Haar beschrijving is zo levendig en fantastisch dat de vrouw echt aan mij verschijnt.

Even later wijst ze naar een open plek naast het pad. Een lange dame met blond golvend haar en een lange blauwe jurk stapt tussen de bomen vandaan en speelt viool. De zachte bosgrond wordt een podium. De klassieke melodieën lijken exotisch als ze nu hun weg naar onze oren vinden tussen de harsachtige stammen, ontsnappen aan de smoking en avondjurk sfeer van stijve concertavonden, en rijgen zich een weg in de symfonie van zangvogels, piepende takken en struiktrommels. Ik kan het allemaal horen alsof het nu gebeurt.





Moosbewachsener Baum im Schinkenkeller

De bewaker staat bij de ingang van de steengroeve. Zwarte mantel, ernstig gezicht. De gesprekken van degenen die binnenkomen vallen stil. In sommige delen van het bassin zijn de rotswanden steil en afschrikwekkend. Op andere plekken rijzen ze zachtjes op, als een uitnodiging om naar boven te gaan en ze te verkennen. In het midden is een vijver met donkerbruin water. Het oppervlak is bezaaid met verdorde bladeren van het vorige jaar en de diepte is ondefinieerbaar. Vormt het een hart? Of een halve maan? Ieders verbeelding beslist voor zichzelf.

Verspreid achter jonge dennenbomen en dode boomstammen zitten muzikanten. Bellen, cimbalen en klankschalen worden aangeslagen en weven een tapijt van geluid dat door de groeve lijkt te zweven. De verteller verschijnt opnieuw. En dan de hoofdpersoon van de dag: stilte.





Tümpel im Steinbruch Schinkenkeller

Van het betoverde terug naar het nu. Ik sta met Ulrike Wesely bij de zwarte vijver, en nadat ze me de productie zo levendig en welluidend heeft beschreven, vallen we in stilte in woordeloze overeenstemming. Ik kijk weer met frisse ogen om me heen. Donker water, felgroene bladeren aan de takken, bemoste stenen blokken, knoestige boomstammen die gerimpelde gezichten naar me lijken te trekken. En dan de vraag: moet een plek als deze wel in scène gezet worden? Is het niet genoeg om te kijken, te luisteren en een beetje te ontspannen, en iedereen creëert zijn eigen scenario? Kasteel voor hollen en dwergen. Hoog touwenparcours voor dansende feeën. Toevluchtsoord voor zeldzame diersoorten die nog nooit door mensen zijn gezien. Scène van de laatste veldslag tussen indianen en blanke kolonisten. Operagebouw voor stille concerten voor narcissen en lieveheersbeestjes.

Tegelijkertijd verbaas ik me over de manier waarop Wesely met een paar voorzichtige ingrepen het poëtisch potentieel van deze plek ontlokt en versterkt. Ze zet accenten en verandert de steengroeve in een concertzaal, verhalenzaal en bosbioscoop. En als iedereen naar huis gaat, blijven er geen sporen achter. De plek is weer van zichzelf. Stil, betoverd, een verborgen vraagteken. Klaar voor de volgende fantasie-uitbraak, door wie dan ook.

Auteur: Michael Gleich

Stil, betoverd, een verborgen vraagteken.

Michael Gleich

De beste manier om de steengroeve te bereiken is vanaf:

Kulturgut Schrabben Hof , Silberg Str. 32, 57399 Kirchhundem.

Neem voor meer informatie contact op met het toeristeninformatiecentrum van Lennestadt & Kirchhundem: Tel: 02723/608-800, e-mail: info@lennestadt-kirchhundem.de

Bitte beachten Sie, dass nach der Aktivierung Daten an den jeweiligen Anbieter übermittelt werden.