Schwalenburg

Schwalefeld (51.315921 | 8.625310)

Eeuwig vergankelijk

Versterkt kasteelcomplex met een diameter van 300 meter en drie ronde wallen uit de late 8e tot 10e eeuw.

Waarom? Als verslaggever weet ik dat deze vraag bijzonder vruchtbaar is. Mijnheer Lange, waarom zetten de "Vrienden van Schwalenburg" zich in voor een eeuwenoud, bijna vervallen wallenkasteel?

"Het kasteel maakt deel uit van onze geschiedenis," legt hij uit terwijl we over het met gras begroeide terrein wandelen. "Het is een deel van ons. Wie waren onze voorouders, hoe leefden ze, wat hebben we van hen geërfd? Dit roept ook de vraag op naar onze eigen identiteit." Tot zover het verleden. Lange koppelt zijn engagement echter ook aan de toekomst: "Schwalenburg trekt wandelaars, dagjesmensen en mensen die geïnteresseerd zijn in geschiedenis. Als we de Wallen laten overwoekeren, verdwijnt het kasteel en verliezen we een attractie. Het behoud ervan houdt ook ons dorp levendig."

Een paar keer per jaar organiseren de "Vrienden van Schwalenburg" werkcampagnes om de Wallen op te ruimen en overwoekerde struiken te verwijderen. Met behulp van financiële middelen en advies van archeoloog Dr. Armin Fuchs werd in 2015 een rondlopend wallenpad met informatieborden aangelegd. Er vinden regelmatig rondleidingen voor geïnteresseerde groepen plaats. De grote uitkijktoren in het midden van de binnenste ring van wallen werd ook gebouwd door vrijwilligers. Alles gebeurde op vrijwillige basis, alleen de bouwmaterialen werden betaald door de gemeente Willingen.

We staan op de Burgringtoren en genieten van een prachtig uitzicht. Ten zuidoosten ligt het dorp Schwalefeld, dat Lange duidelijk beschouwt als "het mooiste dorp van Upland". Op de noordelijke weiden in de buitenste ringmuur graast een kleine kudde schapen die het gras laag houdt. Het hele gebied is te zien vanaf de uitkijkpost. Een reis door de tijd met je ogen. De bouw van de eerste Wallen begon rond het jaar 800. Steen op steen, zorgvuldig opgestapeld zonder mortel, droge stenen muren. Een bron voorzag de mensen en dieren onder de middelste ring van wallen van water - waarschijnlijk de belangrijkste reden om het complex precies op deze plek te bouwen. Er wordt aangenomen dat er stallen en eenvoudige accommodatie in het kasteel waren. In de 1000 jaar die zijn verstreken sinds het kasteel werd gebouwd en gebruikt, zijn veel sporen uitgewist. Wie heeft het kasteel gebouwd, wie heeft het veroverd? Was het de thuishaven van keizer Karel de Grote, die tijdens zijn militaire campagnes tegen de Saksen vaak door het Sauerland reisde? Was de Schwalenburg één van deze bevoorradingskampen? Wat deden de bewoners die 's zomers op de burcht woonden in de winter? Veel vragen blijven onbeantwoord. Eén ding is zeker: Na een relatief korte 200 jaar had de vesting zijn beschermende functie verloren en werd verlaten.

Vandaag kan ik rond de Wallen lopen. Mijn verbeelding loopt in cirkels, net als de ringen van de mysterieuze vestingwal. De lege weiden ertussen zijn perfect als projectievlak om oorlogen, crises en veldslagen voor te stellen - dramatische in ieder geval. Maar misschien was het ook veel alledaagser; het leven van soldaten bestond vaak uit wachten, dobbelen en de was doen. Vrouwen waren er zeker ook, ze reisden met de soldaten mee als sutlers. Hoe zou het zijn geweest om zo dicht op elkaar te leven? Er was zeker geweld en er waren ruzies, zoals altijd als mensen bij elkaar komen. Alles is denkbaar, alles is verdwenen, overgegeven aan vergankelijkheid.

Zelfs de vestingmuren zullen niet eeuwig hetzelfde blijven. Ze brokkelen nu al af en de natuur probeert hardnekkig haar terrein terug te winnen. Als er niets wordt gedaan om dit tegen te gaan, zal de tand des tijds steeds sneller aan de overgebleven Wallen knagen. De "Vrienden van Schwalenburg" willen de natuurlijke afbraak een halt toeroepen: ze willen een waardevolle historische bron behouden. Tijdens onze rondleiding vertelt Willi Lange ons dat geplande activiteiten vaak bureaucratische hindernissen moeten overwinnen, die gebruikelijk zijn bij zo'n groot monument en de verschillende eigendomsverhoudingen en verantwoordelijkheden.

Terug op de toren vraag ik hem opnieuw: Waarom houden zij, hij en zijn vrienden, het vol, ondanks alle tegenslagen? Als antwoord laat hij me een paar bladzijden uit het torenboek zien, dat in een koperen doos voor gasten wordt bewaard. Enkele van de aantekeningen: "Een geweldige plek om tot rust te komen." - "Hoe prachtig is Jehovah's schepping, de hemel, het land...!" - "Eerst wilden we Willigen vermijden vanwege de Extrem-Extrem feestcultuur. Toen kwamen we hier om te mountainbiken en waren helemaal in de wolken. Het landschap, de mensen en zoveel schoonheid voor de ziel!" - "Uit de ruïnes groeit nieuw leven." Het is deze waardering voor de plek en zijn beheerders die de vrijwilligers steeds weer nieuwe impulsen geeft. Vreugde is een hernieuwbare bron van kracht.

Auteur: Michael Gleich