Orenberg

Willingen (51.291708 | 8.620968)

Tegenstellingen verzoend

Heidekop met prachtig uitzicht over Willingen.

"Twee paden dienden zich aan in het bos/ Ik koos de minst betredene." De regels van Robert Frost schieten me te binnen als ik aan de rand van Willingen sta. Om bij de Orenberg te komen, heb je de keuze tussen twee heel verschillende paden. Het ene is gemakkelijk en leidt zachtjes omhoog langs de oefenheuvel in een brede noordelijke bocht. De andere is uitdagender, begint iets ten zuiden van de skischans en loopt steil omhoog over een minder begaanbaar pad.

Mijn aanbeveling: kies voor het oncomfortabele, je zult er geen spijt van krijgen. Je kunt de andere route reserveren voor een ontspannen terugweg.

Al na een paar stappen in het schaduwrijke rijk van het Buchenwald zul je zien wat ik bedoel. Er staan geen bomen op de helling boven je, maar mythische wezens langs het pad. Terwijl je langzaam de ene voet voor de andere zet, schieten je misschien verhalen te binnen, drama's, filmtitels: Degene die zijn Zur Haar uittrekt. Het geheim van Medusa. Durga, godin met 18 armen. Gebogen door de wind. Titanen. De laatste dans.

Al snel vlakt de helling af. Het pad maakt zichzelf interessant met een paar laatste glooiingen. Je moet je hoofd buigen voor een laag plantenhek, nog een paar stappen en dan bereik je het hoogplateau. Eén blik naar beneden en je beseft waarschijnlijk waarom dit de huisberg van de inwoners van Willingen is. Vanaf hier kun je de hele stad overzien. De huizen zijn dichtbij genoeg - slechts 150 meter hoogte scheidt de dalbodem van de top - om elk detail te kunnen zien, maar ver genoeg weg om in het zachte landschap van Willingen te kunnen lezen wat het verleden aan het heden heeft nagelaten en waar de toekomst naar toe gaat. De onveranderlijk grijze leien daken bestaan pas sinds de grote brand van 1847, toen de vlammen zich een weg vraten van houten dak naar houten dak.

Onderaan de hoofdweg staat het oude Post, waar de laatste koets in 1917 stopte. Het maakte plaats voor de spoorlijn en 100 meter zuidelijker werd een elegant viaduct gebouwd. Met de spoorverbinding kwamen ook de gasten, in 1934 kreeg het de titel van luchtkuuroord, er werden pensions en hotels gebouwd. Het grootste daarvan, het Sauerland, is vanaf hier gemakkelijk te herkennen. Ooit berucht vanwege de buitensporige erotiek van de bowlingclub, komen hier tegenwoordig liever families en conferenties. Op de hellingen ertegenover liggen de liftbanen, populair bij skiërs in de winter en mountainbikers in de zomer. De huizen en sportfaciliteiten onder me lijken me als woorden die door straten met elkaar verbonden zijn tot zinnen en vertellen over een stad die duidelijk weet hoe ze kansen moet grijpen.

Nu komt de beslissende wending. Als je 180 graden Wendt en een paar stappen zet, ben je plotseling in een compleet andere wereld. Nauwelijks geluiden. De heidestruiken zijn vlak, het land is vlak, je kunt kijken tot aan de Osterkopf in het oosten, waarvan de gelige, bijna boomloze heuveltop doet denken aan Toscaanse heuvels. Als de richting van het uitzicht verandert, verandert ook het tempo. Alles vertraagt. Wandelaars wandelen tussen de paarsgekleurde dwergstruiken, de wind houdt zijn adem in, vlinders lijken in slow motion te vliegen. Een andere wereld die leeft op zijn eigen ritme, iets tussen adagio en largo. Wat een contrast met de bijna stedelijke drukte aan de andere kant!

Niets symboliseert deze contrasten zo goed als het kruis op de top. Op ooghoogte is een QR-code bevestigd. Een icoon van het digitale tijdperk is op het christelijke symbool geplakt. QR staat in het Duits voor "quick response". De Redder belooft ook antwoorden, zij het niet noodzakelijk snel. Om de ene code te lezen heb je een app en internet nodig; voor de andere is een open hart genoeg. Het zwart-witte patroon symboliseert de zegeningen van de moderniteit, het kruis zegent de stad. Een verzoening, 702 meter boven de zee.

En jij, wandelaar, klaar voor de afdaling? Misschien neem je wat van de gezegende rust mee naar beneden. Als je de bodem bereikt, wacht je even voordat je weer online gaat. Misschien kom je de stad wel rustiger binnen dan je haar verliet: als een flaneur op het ritme van de Andere Wereld.

Auteur: Michael Gleich