Leisteengroeve

Adorf (51.366116 | 8.793568)

Eigensinn

Eigenaardig loofbos op een leisteengroeve die meer dan 300 jaar geleden werd verlaten.

Twee mannen stonden op een rotswand, het skelet van een koe aan hun voeten, te praten over hun leven als nietsnutten. Ze waren ongeveer even oud. De twee hadden elkaar pas een uur geleden ontmoet. Nu vroegen ze zich af hoe ze op dit onderwerp waren gekomen. Eigenlijk wilden ze gewoon de leisteengroeve bij Adorf bezoeken. Maar de plek was duidelijk niet alleen geologisch interessant. Het bracht hen op ongewone ideeën. De mannen realiseerden zich dat hun twee vaders niets om hun zonen hadden gegeven. Ze werden goed-voor-niets genoemd. Een van hen leerde verschillende beroepen en maakte later carrière in het bedrijfsleven. Hij zei: "Ik Werden me pas op latere leeftijd bewust dat het er altijd om ging om mijn vader te kijk te zetten." De ander werd journalist, ook hij ontdekte laat in zijn leven dat zijn vader altijd in zijn nek hijgde als hij schreef; hij won onderscheidingen voor zijn reportages - tot het punt van totale uitputting.

Ik vertel deze episode omdat het laat zien dat plaatsen van de ziel kunnen inspireren tot ongewone gedachten en gesprekken. In dit geval, was het de ongewone groei van de omringende bomen die ons naar zulke existentiële onderwerpen leidde? De takken van de omringende sparren zijn lichtbruin geworden na de laatste droge, hete zomers. Omdat ze slechts ondiepe wortels ontwikkelen, kunnen ze tijdens droge periodes geen diepere, vochtige grondlagen bereiken. Ze sterven van de dorst. Een soort op een stervende tak. Deze boomsoort is eigenlijk nooit inheems geweest in Sauerland. Ze werd geplant in de hoop snel geld te verdienen. Nu blijkt dat er te kortzichtig is gedacht.

Zelfs de dennen, gewend aan droogte en dorst, lijden zichtbaar. Ze klauwen zich een weg naar de zuidelijke helling aan de rand van de leisteengroeve. Verschrompeld, gehurkt, verwrongen. Elk jaar van ontbering heeft hen een klap gegeven en ze hurken en buigen als een kind dat geslagen is. Maar ze houden stand op deze extreme locatie, die hun vasthoudendheid op de proef stelt in stoffige droogte en harde wind. Echte overlevers. Het is je vergeven als je denkt dat ze iemand iets willen bewijzen. Kijk hier, nergens goed voor, ik hou vol!

Ik ga de geul in, de eigenlijke leisteengroeve. Een paar jaar geleden moet er een koe zijn neergestort. Witte botten liggen verspreid aan de voet van de rotswand, de schedel is al bedekt met een fijn laagje groen mos. Hoe kort is het leven van koeien, mensen en sparren vergeleken met de geologische tijdspanne! Het grijsbruine, zeer taaie gesteente waar we naar kijken is het bewijs van de lange adem van de geschiedenis van de aarde. Vuursteenhoudende leisteen, die zijn oorsprong vindt in de oceaan die hier eonen geleden bestond. In de loop van vele eeuwen bouwden koralen ondergrondse bergen op met hun kalkskeletten: Riffen, de grootste structuren die door levende wezens op aarde zijn gemaakt. 380 miljoen jaar geleden warmde het water op, stierven de koralen massaal en viel het rif uiteen. De kalksteenlagen werden onder grote druk samengeperst en gebakken in het vuur van vulkaanuitbarstingen.

Deze leisteen werd in de Middeleeuwen gedolven. De platen waren echter dik en zwaar en werden alleen gebruikt om daken van huizen te bedekken in tijden van nood. De mijn werd rond 1600 verlaten.

Voordat ik vertrek, wil ik graag een geestverwant bezoeken. Hij woont al 200 jaar in de Schieferkuhle. Deze haagbeuk is geen mietje. En het is ook geen beuk, maar een lid van de berkenfamilie. Zijn schors heeft een netachtig oppervlak gekregen, alsof het geweven is van dikke, groenachtige touwen. De twee hoofdstammen vertakken zich vele malen. Wat op het eerste gezicht koppig en vitaal lijkt, is eigenlijk een overlevingsstrategie. De boom is herhaaldelijk aangevreten door schapen en heeft nieuwe takken moeten laten groeien om zich te kunnen uitstrekken naar het levengevende zonlicht. Weer eentje die, tegen de verwachting in, toch nog iets Werden. Ik moet lachen - bevrijd, bevrijd. Een goede plek om de oude beperkingen van het bewijs met humor te confronteren.

Auteur: Michael Gleich