Lausebuche

Lennestadt (51.158370 | 8.075260)

Naar binnen luisteren

Een wegkruis bij een oude linde met uitzicht tot aan de horizon en in twee naburige valleien.

In dit geval is het pad net zo spannend als de bestemming. Het begint onderaan de vallei, tussen de schaduwrijke struiken langs de beek Oene. Tussen met groen mos begroeide bomen gaat het eerst steiler omhoog, dan weer zachter, alsof het de wandelaar niet te veel inspanning kost. Twee steengrijze strepen lopen exact parallel: Vroeger reden hier paardenkarren, altijd op dezelfde paden. De wagenmenners waardeerden het stabiele oppervlak van grijze keien toen ze zich een weg omhoog en omlaag door de bergen baanden. Mijn metgezel Michael Ross, die paden markeert voor de Sauerland Mountain Association, licht me in: Deze spoorbreedte, de "Romeinse maat", leeft voort als de spoorbreedte op de Duitse spoorwegen.

Eén spoor? Nee, vele. We lopen op de Heidenstraße (dit is vermoedelijk de route die missionarissen gebruikten om naar het Sauerland te komen om de "ongelovigen" te bekeren); op de Jakobsweg (aan de bomen hangen bordjes met een gele schelp op een blauwe achtergrond; je kunt er tot Keulen lopen en verder naar Santiago de Compostela); op een handelsroute (meestal een populaire route over de bergruggen, maar in Oberelspe moesten de karren naar beneden het dal in, en de inwoners verdienden ooit wat bij door te gaan liften). En dan is er nog de kruisweg. Deze leidt langs de bekende twaalf staties en gaat, zoals gebruikelijk in de bergen, omhoog. Wilden ze de gelovigen met de inspanning van de beklimming op zijn minst een idee geven van het lijden van de Verlosser? De berg opgaan als symbool van innerlijke groei? Een opstijging naar de hemel?

Er is een tastbare reden waarom mijn metgezel deze route zo mooi vindt. Hij legt het me uit als we uit het schemerige bos komen en abrupt in fel zonlicht onder een strakblauwe hemel lopen. "Dit pad is gewoon slim aangelegd, ik vind het prachtig. Het leidt over de zuidkant van de berg. In de lente dooide de sneeuw hier het snelst en de karren konden er na de winter al snel weer gebruik van maken." Op de steile helling links van ons grazen schapen die nu, in deze bijzonder warme juli, nauwelijks een groene plant kunnen vinden. Terwijl we verder lopen, lees ik de spreuken op de stenen wegwijzers van de kruisweg: "Doorbreek de gewoonte!". - Neem je kruis op en volg mij. - Je ziel is het beeld van God. Spirituele voeding onderweg.

Eenmaal bij het zadel bereiken we het natuurlijke hoogtepunt van de wandeling. Onze bestemming is de Lausebuche. Tot mijn verbazing is de beuk een lindeboom en heeft hij geen luizen. Ross legt me uit: "Het is gewoon een plaatsnaam. Er zit 'luisen' in, wat Nederduits is voor 'luisteren'. Waarschijnlijk was hier in de oorlogstijd een uitkijkpost. Vanaf dit punt kon je vijanden al van verre zien aankomen." Er wordt gezegd dat er in Elspe een Königshof was en de aristocratische heren hadden waarschijnlijk speciale veiligheidsbehoeften.

Maar we gaan rustig zitten op een grote steen aan de voet van het bruine houten kruis, in de schaduw van de boom. De stilte van deze plek nodigt ons uit om te luisteren. Luisteren naar de twee brede valleien aan weerszijden van het zadel. Luisteren ook naar binnen, waar alles ontspant. De stilte hier straalt door in ons gesprek, het wordt langzamer, dieper. Mijn metgezel vertelt over de "Franciscaanse trektocht" die hij eens per jaar onderneemt met andere mannen. Op pad gaan zonder vast plan. Essen wat mensen bereid zijn af te staan. Overnachten waar iemand onderdak biedt. "Het gaat over simpelweg loslaten," zegt hij. Gewoon? Ik Werden realiseer me hoe moeilijk het soms voor me is om "planloos" te zijn. Om te wachten en naar mijn innerlijk te luisteren om erachter te komen wat de volgende stap is die ik zou moeten nemen. Dat is de innerlijke Lausebuche, een luisterpost voor de ziel. Hierboven is dit luisteren gemakkelijk voor me. Geluiden uit de valleien worden gedempt als ik op de steen zit. Schapen bewegen langzaam. Een zwakke wind ruist door de lindebladeren. Het leven in slow motion.

"Hij is opgestaan." Dit staat geschreven op het laatste altaar langs de weg. Door lijden naar hoop. Klinkt me bekend in de oren: Als ik pijn toelaat, er doorheen ga in plaats van mezelf ervan af te leiden, Werden ze helder en licht. Iemand is me voorgegaan en heeft me de weg gewezen. Dus het kruis waaronder we rusten Werden een wegwijzer.

Auteur: Michael Gleich