Landschapstherapie pad

Brilon (51.383310 | 8.574984)

Mindfulness

Het hoeft niet per se de wildernis te zijn om in een compleet andere wereld terecht te komen. Het kan ook hier, aan de rand van Brilon.

Ik verlaat het kuurpark en neem het pad dat gemarkeerd wordt door een witte pijl op een rode achtergrond. Het is eigenlijk niet de wereld die nieuw is, maar de perceptie waarmee ik reis. De naam "Landschapstherapiepad" bracht me aanvankelijk in verwarring: moet het landschap genezen worden? Moet ik behandeld worden? Op het pad in plaats van op de bank? Maar toen las ik dat het ging over het versterken van factoren die goed voor ons zijn, zowel fysiek als emotioneel. Over landschappen als ruimtes waarin we ons levend, gevoed en in balans kunnen voelen. Waarin het lichaam wordt gevoed, de gevoelens, de Wissen, de ziel. Om heel te zijn, om volledig mens te zijn. Anders dan het vaak stressvolle en monotone leven van alledag.

Dat is logisch voor mij. En dus heb ik me voorgenomen om dit pad met bijzondere zorg te bewandelen. Na een paar honderd meter vertakken rode treden zich naar rechts. Treden in het bos? Rode? Dat maakt me nieuwsgierig. De treden en roosters eindigen abrupt, nog een irritatie. Na een tijdje stilstaan ontdek ik de ingang van een grot of gat in de grond, half verscholen tussen de struiken. Jeugdherinneringen komen boven. Als we in het bos speelden, kropen we in elke kuil, grot of tunnel waar we ons in konden wurmen. Het moest gebeuren. En het moest geheim blijven voor onze ouders. Het gat voor me is te klein. Of beter gezegd: ik ben te groot.

Terwijl ik treuzel, gaat mijn neus op ontdekkingsreis. Een muffe geur als van paddenstoelen dwarrelt uit het gat. De geur van vers gemaaid hooi komt ergens vandaan. Ik denk dat ik een brandend houtvuur ruik. De geur wordt subtieler.

Verderop langs het pad. Terwijl het kronkelt en golft, soms smaller wordt, soms weer breder, zorgt het altijd voor kleine verrassingen. Nieuwe impulsen, ook om na te denken. Tussen twee dennenbomen, ver boven mijn hoofd, ontdek ik een lijn waarlangs kleine rode belletjes zijn geregen. Een windvlaag laat ze trillen. Ze rinkelen zacht. Plechtig. Dat spitst mijn oren. Na een tijdje kunnen ze het hoekige geritsel van de door de wind bewogen beukenbladeren onderscheiden van het ronde glinsteren van de dennennaalden. In de verte klinkt het heldere "wi-üü, wi-üü" van een buizerd. Dichtbij, het opgewonden gekras van een gaai, die de rest van de bosbewoners waarschuwt voor mijn aanwezigheid.

Wat betekent mindfulness precies? Ik herinner me het verhaal van de wijze die door zijn discipelen wordt gevraagd: "Meester, hoe is het om verlicht te zijn?" Hij zegt: "Voor mij is het als volgt: als ik Essen, dan eet ik. Als ik werk, werk ik. Als ik wandel, wandel ik." - "Maar dat is precies wat we doen!" - De meester glimlacht: "Dat betwijfel ik..." Een echte mensenkenner. Hij weet dat we vaak het ene doen en aan iets anders denken. Fysiek op de ene plaats, met de smartphone op een andere. Mindful zijn betekent: ik loop en ik Wissen dat ik loop. Ik zie en ik ben me bewust van wat ik zie.

Bijvoorbeeld als ik op een van de drie roodgeverfde hoge stoelen klim. Als een jager "op een schuilplaats". Ik kijk uit over een weiland dat iets omhoog loopt naar de volgende bosrand. Geen hert te zien, maar mijn ogen zijn toch blij. Op de computer richten ze zich op een afstand van 80 centimeter; als je in de stad loopt, richten ze zich op de volgende vijf meter. De oogspieren moeten zich hiervoor aanspannen. Hier op de hoge stoel kunnen ze tot in het oneindige scherpstellen. Jij ontspant je. Ik ook.

Naar buiten kijken. En naar binnen. Ik probeer de herinneringen die bij me opkomen bewust waar te nemen. Vergelijkingen, dagdromen. En vragen: waar kom ik nu vandaan? Waar ben ik op dit moment? Waar ga ik vanaf hier naartoe? Het pad inspireert tot nieuwe antwoorden. Al sinds de Griekse filosofen het denken al wandelend en dwalend uitvonden, is het duidelijk dat wandelen de manier is om antwoorden te vinden. Een vloeiende beweging laat gedachten vrij stromen. De stappen die ik met mijn voeten zet, helpen me ook innerlijk verder te gaan.

Op de helling boven me is een UFO geland. Rond, rood, stralend en volkomen onmogelijk tussen de donkere silhouetten van de sparrenstammen. Ik klim kruislings naar het vreemde object. Als ik dichterbij kom, verschijnt er een brede rode cirkel die hoog boven een bankje hangt. Een aureool voor pelgrims onderweg? Frisbee voor woudreuzen? Uit een vliegtuig gedropt? "Fairy wreath" is de naam van de installatie, lees ik op het bordje ernaast. Ieder zijn eigen fantasie.

Mijn tip voor de inspiratiewandelaars na mij geldt voor alle bordjes bij de installaties langs het Landschapstherapiepad: eerst ervaren, dan lezen. Uiteindelijk realiseer ik me wie dit pad geacht wordt te behandelen: niemand! Het is gewoon een zegen voor lichaam en ziel om het te bewandelen.

Auteur: Michael Gleich