Kyrill-Pfad

Schmallenberg (51.129212 | 8.37834)

Dood en wedergeboorte

Ca. 1 km lang pad over loopbruggen en ladders door een stormgebied dat sinds de verwoesting door 'Kyrill' in 2007 niet meer is opgeruimd.

Een begraafplaats midden in het bos. In de ochtend van 19 januari 2007 lagen de lijken van bomen tot tien meter hoog opgestapeld. Ze lagen kriskras door elkaar. Ze waren omgehakt door iemand die ze in het Duits "de wonderbaarlijke" noemden. In het Grieks heet hij Kyrill. De winterstorm raasde door Europa met windsnelheden tot 225 kilometer per uur. Hij verwoestte ook enorme bosgebieden in de regio Sauerland. Gebieden met sparren werden het zwaarst getroffen: Hoewel ze snel groeien, hebben ze slechts ondiepe wortels in de grond. Kyrill had het gemakkelijk.

Een paar weken na de orkaan nam Stefan Knippertz twee rollen rood-wit afzetlint van elk 500 meter lang en baande zich een weg door het struikgewas. "Ik was de kleinste van de rangers, dus ik werd uitgekozen om tussen de boomstammen door te kruipen en een pad te markeren met de tape," herinnert hij zich en moet grijnzen. Samen wandelen we over het smalle pad dat hij toen op handen en voeten markeerde. Knippertz is in dienst van het Staatsbosbeheer- en houtbedrijf. Hij en zijn collega's zagen een unieke kans na de storm: "We wilden laten zien wat er gebeurt als een gebied als dit aan zijn lot wordt overgelaten. Wat groeit daar als mensen zich er niet mee bemoeien?" Ze konden het staatsbosbeheer ervan overtuigen om af te zien van de houtopbrengst voor 3,5 hectare, wat enkele tienduizenden euro's kostte. "Dat was niet mogelijk geweest met particuliere eigenaren."

Het pad kronkelt precies een kilometer. Vandaag de dag hoeft niemand meer te kruipen; bezoekers kunnen door gangpaden, over loopbruggen en bruggetjes wandelen alsof ze door een natuurhistorisch museum lopen. Op piekdagen komen er tot 1.000 bezoekers. Knippertz legt me de golven uit waarin het stormgebied opnieuw werd gekoloniseerd. De eerste die de sprong waagden waren bloemen en vaste planten zoals vingerhoedskruid en boswilg. Op de voet gevolgd door struiken zoals vlierbes en braamstruik. De laatste is bijzonder agressief en maakt anderen plat. Het geheel is een strijd om licht en water. Toen kwamen de pioniers onder de bomen - lijsterbessen, berken, Weides en natuurlijk sparren. Er begon een wedstrijd om de beste plaatsen in de zon. Wie sneller omhoog schiet, zet anderen in de schaduw. Berken en sparren wonnen aanvankelijk de race. Maar nu, na elf jaar zonder bijl en zaag, is er een evenwicht bereikt. Knippertz' ogen lichten op als hij vanaf een hoge standplaats uitkijkt over het nieuwe bos: "Is het geen wonder hoe rijk het is aan planten- en diersoorten?" Kyrill heeft een creatieve chaos veroorzaakt.

En hebben de boseigenaren iets geleerd van de stormschade? Knippertz schudt zijn hoofd. Dan antwoordt hij: "Waarschijnlijk niet allemaal, we moeten ze nog een beetje overhalen! We adviseerden herbebossing met boomsoorten die geschikt zijn voor de locatie, zoals beuken. Daar waren zelfs subsidies voor. Maar veel mensen kozen voor snelle groei. Dus weer sparren - met een hoog risico." De volgende orkaan zal zeker komen.

Terwijl we verder lopen, vraag ik me af wat het Kyrill-Pfad tot een plek van de ziel maakt. Het inspireert me om na te denken over dood en nieuw begin. Over onze eigen vergankelijkheid. Over hoe kort de menselijke levensduur is vergeleken met de lange adem van de natuur. Over het feit dat sommige dingen die op het eerste gezicht het einde lijken, eigenlijk een transformatie zijn, een overgang naar iets nieuws. Leven dat geboren wordt uit de dood. Een twinkeling in het oog van de eeuwigheid. Knippertz wijst naar een boomstam aan onze voeten. "Nog vijf jaar en hij is helemaal verrot. Binnenin zijn boomschimmels aan het werk om hem te ontbinden." Hij wijst naar een uitstulping ter grootte van een plaat aan de buitenkant van het hout: "Dat is alleen het zichtbare vruchtlichaam. Binnenin de stam is een schimmel met een gigantisch netwerk aan het werk." Mossen en schimmels, zon en regen zijn de onvermoeibare transformatoren. Ze veranderen bomen in grond en grond in vruchtbare grond voor toekomstige bomen.

Aan het einde van het pad leidt de boswachter me naar zijn persoonlijke hoogtepunt in het openluchtlaboratorium. Hij wijst naar een spar die op de grond ligt. De schors aan de bovenkant is opengebarsten. "Zonnebrand," legt hij uit. Maar de kruin van de boom bestaat uit donkergroene, dicht genopte takken, met lichtgroene scheuten en knoppen aan de uiteinden. "Het wil nog steeds iets," zegt Stefan Knippertz, "het wil echt leven. En het gaat Werden."

Auteur: Michael Gleich