Kohlhagen

Kirchhundem (51.044686 | 8.076475)

Troost vinden

Meer dan 500 jaar oud bedevaartsoord rond de kerk van de Visitatie van de Maagd Maria midden in de natuur, met een klein pelgrimshuis en een labyrint.

"Ik hef mijn ogen op naar de bergen, vanwaar mijn hulp komt." (Psalm 121). Het echtpaar is omhoog gewandeld vanuit het dorp beneden. Nu staan ze met zuster Thomasa te praten op de trappen van de pelgrimskerk. Ze praten over tuinkruiden. Als ze afscheid nemen, wenst de non hen een "prachtige dag". Ze draaien zich allebei weer om en de vrouw zegt: "Om eerlijk te zijn is het vandaag niet zo'n mooie dag." Zuster Thomasa bekijkt haar met alerte ogen en wacht. De vrouw aarzelt, het is duidelijk dat ze met zichzelf worstelt. Dan zegt ze: "Onze zoon heeft vandaag de diagnose gekregen. Kanker. Daarom zijn we hierheen gekomen." Waar komt de hulp vandaan? - "We zullen aan jullie zoon denken," zegt de zuster, "we houden hem in onze gebeden. Ik wens u nu veel sterkte."

Als ze weg zijn, zegt de zuster tegen mij: "Kijk..." We hadden het eerder gehad over wat haar zo blij maakt om voor een bedevaartsoord te zorgen: "Mensen komen altijd met een verzoek. Een familielid is ziek. Iemand ligt op sterven. Ouders maken zich zorgen om een kind dat dreigt te verdwalen." En wat kan ze dan doen? "Er gewoon zijn. Naar hen luisteren. Mensen Wissen dat alles wat ze me toevertrouwen veilig is in mijn hart." Dat is echte aanwezigheid, denk ik: ontvangen, luisteren, meeleven.

Ik hef mijn ogen op naar de bergen..." Sommige jaren beklimmen 30.000 pelgrims de 500 meter hoge Kohlhagen. Om te bidden, om troost te zoeken in moeilijke tijden of, zoals een priester het uitdrukte, "om zich te laten steunen door de Moeder Gods". Voor hen is de bedevaartskerk een tankstation. Ze worden aangetrokken door een Pietà uit de 15e eeuw. Hoewel klein van formaat, domineert hij het altaar aan Die Linke. Het ziet er rustiek uit, nogal ruw uit het hout gesneden, op de een of andere manier passend bij het ruige landschap van de omringende bergen en valleien. Maar wat me boeit is haar houding en gezichtsuitdrukking. Zij, die net een zwaar verlies heeft moeten verwerken, de wrede dood van haar geliefde zoon aan het kruis, lijkt te kijken... ja, waarheen? Afhankelijk van de as van haar blik richt ze zich op haar zoon of staart ze vreemd wezenloos in de verte.

Ze legt drie vingers van haar linkerhand op haar hart - wijst ze naar de Drie-eenheid van God de Vader, de Zoon en de Heilige Geest? En dan de gelaatstrekken: Omdat ik gewend ben om het gezicht van een Pietà getekend door pijn te zien, dacht ik eerst dat ik het hier ook herkende. Maar hoe langer ik treuzel en het laat bezinken, hoe meer haar gezicht lijkt te ontspannen. Het toont vriendelijkheid. Een vreemde kalmte. Zelfs vreugde over het "het is gebeurd"?

Misschien is het deze dubbelzinnigheid die mensen aantrekt die massaal troost zoeken. De meesten van hen te voet, op de vele kruispunten die naar Kohlhagen leiden. Schoolklassen en kleuterscholen arriveren eerst in bussen en worden dan, na een vrolijke en luidruchtige picknick aan de rand van de ontmoetingsplaats, ongewoon stil. En tot slot, om de twee jaar, de pelgrims te paard en in koetsen. Ze zullen er ook in de toekomst zegen en steun vinden. De "Arme Dienstmaagden van Jezus Christus" worden vervangen door Pallottijnse priesters die in de toekomst een spiritueel centrum willen runnen in Kohlhagen. De gastvrijheid voor iedereen, of het nu goed gaat of niet, blijft. De Madonna ook. Ze is er al 500 jaar. En kijkt naar de zoon, in de verte, naar hen die biechten en vragen, raadselachtiger dan de Mona Lisa.

Auteur: Michael Gleich