Kapel van St Roch

Eslohe, St.-Rochus-Weg (51.253599 | 8.153797)

Volharding

Kapel uit 1637 met fragmentarische muurschildering op de pas tussen de Kückelheimer Höhe en de Steltenberg.

Het was 1637 en het land zat midden in een oorlog die dertig jaar zou duren. Boerderijen werden geplunderd door plunderende soldaten, dorpen werden in brand gestoken en veel mensen kwamen om. Wat door de oorlog gespaard bleef, werd geteisterd door een sinistere ziekte die nog steeds als trauma diep in het geheugen van Europa gegrift staat: de pest. Hele regio's werden ontvolkt. Op een gegeven moment bereikte de grote dood ook het Sauerland. De pest zou in Medebach zijn begonnen en vervolgens Eslohe hebben getroffen. Een legende vertelt: "De pest woedde en knaagde aan de stad met een gulzige mond. Ze kon niet worden verjaagd, niet door gebeden en zegeningen, niet door het drinken van schnaps uit grote kannen met kantelen en door te roken met koeienmest. Het rukte het gereedschap uit de hand van de sterkste man en doodde de baby aan de borst van zijn moeder."

Wat kon nu nog helpen? In hun wanhoop besloten de inwoners van Eslohe om een kapel te bouwen voor de heilige Roch. Voor hem, die pestlijders had verpleegd; voor hem, wiens eigen lichaam ook vol steenpuisten had gezeten; voor hem, die op wonderbaarlijke wijze was genezen. Ze wilden niet comfortabel in het dal bouwen. Ze kozen een heuvel om op te bouwen, uitkijkend over het dorp, een bewijs van hun ijver voor God. Zo besloten, zo gedaan. Steengroeven werden de heuvel op gesjouwd, "op de tak", zoals ze in Sauerland zeggen als er iets geschouderd wordt. Elke zwaarbeladen wandeling was een boetedoening, een smeekbede, een smeekbede. Elke zweetdruppel wijdde het werk. Toen gebeurde het wonder: de razende pest nam af, de Zwarte Dood trok zich terug.

Tegelijkertijd nam de vurigheid af. De mensen vroegen zich af: Moeten we echt steen na steen, balk na balk omhoog blijven slepen? In deze barre tijden? Als onze kinderen nauwelijks iets te eten hebben? De kapel stond half afgebouwd op de top tussen de Kückelheimer Höhe en de Steltenberg, als een open rekening bij St Roch. Toen kwam de schok: op een warme zomerdag keerde de epidemie terug. Ze doodde nog meer mensen en nog sneller dan voorheen. Toeval? Het noodlot? Of de straf voor een verbroken gelofte? Wie weet het zeker. In ieder geval haastten de mensen van Eslohe zich om de bouw van hun kapel af te maken. Tien jaar na het begin van de bouw werd ze ingewijd. Het pestvuur doofde en laaide nooit meer op. Een jaar later eindigde ook de Grote Oorlog.

Franz-Josef Huß vertelt me dit verhaal terwijl we op een houten bank in de kapel zitten. Er valt half licht door een glas-in-loodraam waarop de heilige Roch staat afgebeeld terwijl hij naar een pestbult op zijn dij wijst. Aan de muren hangen prachtige fresco's, geschilderd in de 17e eeuw en pas blootgelegd aan het eind van de jaren 1960, met ontroerende voorstellingen van het lijdensverhaal van Christus. Huß, 75 jaar, die zich als lid van de vereniging Rochuskapelle inzet voor het behoud van de kapel, vreest dat de afbeeldingen kunnen vervagen of beschadigd raken, zoals jaren geleden gebeurde toen een vallende dennenboom de muren en schilderijen wegrukte.

De inwoners van Eslohe beschermen hun beschermheilige. De kapel werd beveiligd tegen diefstal en kreeg een nieuw dak. Houtsnijwerk werd geïmpregneerd tegen wormschade en de muren werden drooggemaakt. Net als 400 jaar geleden is het belangrijk om niet op te geven, om door te zetten om te behouden wat waardevol is.

Het verhaal zet me aan het denken. Ik kan het gemakkelijk in verband brengen met mijn eigen leven. Ik heb ideeën genoeg, ik raak niet zo snel uitgeput. Maar als ik aan een werk begonnen ben, besef ik soms hoe moeilijk het voor me is om het vol te houden en er alles aan te doen om het idee te realiseren. Na de creatieve impuls is de kracht van het behoud nodig om een werk tot ontplooiing te laten komen. Liefde, zorg, voeding, bescherming - net als het opvoeden van een kind.

Op dezelfde dag heb ik de gelegenheid om doorzettingsvermogen te oefenen. Huß had me verteld dat de kapel 's nachts verlicht is. Ik wilde eigenlijk al weggaan. Mijn fotografische verbeelding had echter gevisualiseerd dat het 's avonds in zijn eenzame hoogte nog indrukwekkender zou zijn dan in het felle middaglicht. Laat in de avond keer ik terug. Ik wacht in de schemering, die de heuvel langzaam als een donkere sluier bedekt. Mijn camera en statief staan klaar. Dan gaan de schijnwerpers aan. De kapel straalt goudkleurig tot ver in het nachtblauw. Een wonder van kleur en vorm ontvouwt zich. Het houten kruis aan de voorkant Werden een teken van licht in de nacht. Ik maak mijn foto's. Terwijl ik mijn uitrusting in de auto pak, weet ik zeker dat mijn geduld heeft geloond.

Tip:

Het interieur van de kapel kan "in weer en wind" worden bekeken door een klein raam aan de achterwand. Een sleutel is tijdens openingstijden verkrijgbaar bij het parochiekantoor van Eslohe. Openingstijden: https: //www.pv-se.de/gemeinden/esloher-land/eslohe/