Hollenhaus

Bödefeld (51.229258 | 8.390949)

Hebben en zijn

Met mos bedekte rots midden in een loofbos, het onderwerp van de Bödefeld Hollensage legende

Op de parkeerplaats aan de rand van Bödefeld zegt mijn metgezel, fotograaf Klaus-Peter Kappe: "Dat is geen rots waar we nu naartoe gaan. Dit is een Hollenhaus." Vervolgens vertelt hij de legende van de Hollen. Het waren goede boswezens die diep in de rotsen leefden. Ze waren vriendelijk voor vriendelijke mensen en behulpzaam in tijden van nood. Ze waren vooral dol op de kinderen van Bödefeld, die graag bij de rots speelden. Hun zelfvergeten spel ontroerde hen en ze deden graag mee. s Avonds, als de kleintjes terug moesten naar het dorp, gaven ze hen kleine, mooie, glanzende steentjes. Voor de kinderen waren het niets anders dan cadeautjes die hun harten gelukkig maakten. Maar hun ouders beseften: dit is puur goud! De hebzucht van de volwassenen ontwaakte. Ze wilden meer. Ze zochten de verstopplaats van de schat bij de hoge rots in het bos om hem te stelen. Voor straf blokkeerden de Hollen alle ingangen en veranderden hun huis in een reusachtige rots. Ze werden nooit meer teruggezien.

Het Hollenhaus heeft de mensen in de buurt eeuwenlang ontroerd. De oude legende, die van generatie op generatie wordt doorverteld, is een uitdrukking van deze weerklank. Ze bevat wijze inzichten: dat het verlangen om te hebben een zorgeloos bestaan vernietigt; dat hebzucht verhardt; hoe volwassenen hun kinderlijke onschuld verliezen.

We naderen het Hollenhaus over een bospad dat licht omhoog loopt. Het is begonnen te regenen, eerst lichtjes, dan in stortregens, en nu, als we het uitkijkpunt op de top van de rots bereiken, valt er hagel op ons neer. We zijn het er allemaal over eens: zo snel mogelijk terug naar het droge. Maar dan houdt de hagel abrupt op, de zon vecht zich er doorheen en Werden we getuige van een goddelijk schouwspel. De bosbodem, dik opgevuld met mos, begint te stomen. Mist stijgt op. Stralen zonlicht dringen door het bladerdak van de beukenbomen en waaieren uit alsof hun licht door gekleurde kerkramen wordt gebroken.

Het felgele korstmos dat zich over de onderkant van de rots verspreidt, begint te gloeien. Tegen deze achtergrond lijken de Am Kahlen van dode bomen op de pilaren en zuilen van een machtige kathedraal, de grote boomzwammen erop op stenen sculpturen. Het begin van het gedicht "The Church of Nature" komt bij me op:

Het bos is als een kerk,treed er binnen met devotie,daar zingen vogels vrolijke liederen,met je God ben je alleen!t ben je alleen!Je vindt er kathedralen, grote zalen, maar ook kapellen, groot en klein, waar met mos bedekte banken je uitnodigen tot stil gebed.

Mijn metgezel denkt er net zo over. "We leven in een landschap dat door en door door mensenhanden is gevormd. Velden en weiden, wegen en paden, aangelegde bossen," zegt Klaus-Peter. "Maar hier, bij Hollenfelsen, barst een stuk ongerepte natuur uit de grond. Voor mij is dit de grote kathedraal van het bos, waar ik me dichter bij de elementaire kracht van de natuur en God voel dan op andere plekken." Resonantie kan niet worden gecreëerd. Het gebeurt. Er kunnen echter wel omstandigheden worden benoemd die gunstig zijn om iets in mensen te laten resoneren. Traagheid. Vrije tijd. Stilte, sensualiteit. En ook de verhalen die een plek omringen. Ik zie wat ik Wissen kan. De legende van het Hollenhaus zet aan tot denken: Hoe vaak het verlangen om te hebben het vrije zijn, de onschuldige vreugde, het zelfvergeten spel vernietigt. Is het niet zo dat ik wanhopig verlang om nu een foto te hebben van de kathedraal in het bos (om er later mee te pronken als trofee) - in plaats van er gewoon in te vertoeven, er te zijn, het moment tot in de eeuwigheid te laten reiken, zoals ik vaak heb ervaren tijdens het wandelen?

Het voorbeeld van de Hollenfels Werden maakt duidelijk hoe belangrijk het is om goede voorwaarden te scheppen zodat een plek ons kan raken. Hoewel we vanaf het uitkijkpunt op de top van de kliffen een prachtig uitzicht over de vallei hebben, voelen we minder resonantie dan op het nieuwe pad dat van het bospad omhoog naar de ontzagwekkende rots leidt. De langzame klim biedt steeds spectaculairdere uitzichten op de steile wand. Stap voor stap, je weg naar boven voelend, betrokken. Er ontstaan rotssculpturen waarin we fantaseren over mythische wezens. We genieten van het kleurenspel van korstmossen en mossen, de dans van mist en zon. De kundige dramaturgie van de aanpak laat de plek "schitteren in het beste licht".

Auteur: Michael Gleich