Himmelssäulen

Glindfeld (51.198797 | 8.642142)

Ontzag

Bomenrij met 38 douglassparren. Deze reusachtige bomen, meer dan 130 jaar oud, zijn de grootste levende wezens in het Sauerland en tot wel 63 meter hoog.

Een bezoek aan de grootste wezens van het Sauerland. Daar staan ze dan, 38 stuks, in een keurige rij en ze geven geen krimp. De woudreuzen staan al 127 jaar koppig in het latwerk. Terwijl de sparren om hen heen hebben bewezen de toppers te zijn als het harder waait, de vloek van de ondiepgewortelden, hebben de douglassparren zelfs een orkaan als de legendarische Kyrill getrotseerd. Altijd stabiel, altijd groen. Met hun 63 meter zijn ze al even hoog als de toren van St. Petrus en Paulus in Medebach (inclusief de weerhaan) en ze kunnen nog 200 jaar in de hoogte blijven groeien.

We staan naast douglasspar nummer één, de hoogste van allemaal. Anni Kuhler en Hildegard Althaus, die me hierheen hebben geleid, ontsteken een waar vuurwerk van feiten in een kundig samenspel. De twee, geboren in Medebach, zijn al tientallen jaren vrienden en bewonderaars van de reuzenbomen en nemen regelmatig groepen mee op trektocht naar de Jungholz. Dat is de naam van het bos in de buurt van de douglassparren. Ze vinden het een goede plek om eerbied voor de schepping te leren. Niet met een opgeheven wijsvinger. Maar op een speelse, sensuele, tactiele manier.

Ze hebben allebei die twinkeling in hun ogen als ze enthousiast vertellen over deze bijzondere bomen. Dat wordt overgedragen. Zelfs op de leerlingen, die eigenlijk onbekend zijn met de natuur, die op de wandeldag geen bidon bij zich hebben, maar wel geld omdat er vast wel een winkel in het bos is. Smartphone-kinderen die bekender zijn met paarse koeien dan met echte. Maar deze bomen... boah, ze zijn enorm... en al zo oud... Ik moet mijn hoofd ver in mijn nek leggen en kan de top nog steeds niet zien... Ik vraag me af hoeveel kinderen er nodig zijn om om de stam heen te komen? En dan hebben we ze," zegt Anni met stralende blauwe ogen.

De kleintjes worden op pad gestuurd om de boomstammen te tellen. Ze rennen de bomenrij op en neer, leven zich uit en leren spelenderwijs. Ze zien hoe hoogtes kunnen worden gemeten met alleen een stok die een armlengte voor het gezicht wordt gehouden en tellen stappen. Ze leren dat douglassparren bedrieglijke bomen zijn. Als ze gewond raken, dichten ze de wond heel snel met hun dikke Borke. Daarom zijn ze zo veerkrachtig. Pas in de zagerij besef je waar het hout onregelmatig is. Timmerlieden vinden dat niet zo geweldig.

Als we de kinderen buiten verhalen vertellen, worden ze ongewoon stil," zegt Hildegard. Ze heeft de vergelijking, voordat ze met pensioen ging was ze lerares. De fijne witte webben van de ragfijne nachtvlinder? Dat is feeënstof. Het rode vingerhoedskruid? Zie je al die stippen in de bloem? Dat zijn landingsbanen voor hommels. Een touw waaraan ranken van klimop zijn geknoopt? Gordijn omhoog, betreed de andere wereld. Nog een goocheltruc: brandnetels die niet verbranden - als je de bladeren van onder naar boven streelt.

De twee praten dan over het "Beloofde Feest", goed ingestudeerd, als een oud getrouwd stel. Tijdens de Dertigjarige Oorlog rukten de vijandelijke Zweden en Hessen op naar de stad. De inwoners van Medebach vluchtten met tas en al naar Jungholz. Ze bouwden hutten, gebruikten grotten, aten bessen en paddenstoelen. En ze zwoeren: Als deze plaag voorbij is, zullen we feest vieren - elk jaar weer. Ze hielden hun gelofte. In het verleden was het Beloofde Feest een "vastendag voor mens en dier" waarop geen Medebach de stad mocht verlaten. Tot op de dag van vandaag zijn de winkels nog steeds gesloten, met in plaats daarvan kerkgang en processies. Was de brand in 1844 de straf voor het feit dat men de belofte in de jaren daarvoor had laten schieten? Ik luister geboeid naar de twee. En ik geef toe: het jongetje in mij zou zo'n schoolwandeling ook geweldig vinden. Er zijn twee dingen die echt iedereen boeien: Spelen en verhalen.

Vreugde en verwondering zijn onze metgezellen in de Jungholz. De douglassparren steken boven een mengeling van beuken, sparren en zilversparren uit als reuzen in een menigte. Het zijn vreemdelingen, nu goed geïntegreerd. Toen de Koninklijke Pruisische Bosbouwdienst in 1890 zakjes met zaden verstuurde met de opdracht om deze Noord-Amerikaanse boom eens te proberen, wisten de Duitse boswachters niet goed hoe ze met de buitenlander moesten omgaan. In Medebach werden de bomen een meter uit elkaar geplant, zoals gebruikelijk is bij sparren, maar veel te dicht bij elkaar voor mammoeten. Ondertussen worden er steeds meer douglassparren geplant. Sparren zijn snel en boseigenaren kunnen hun opbrengst zien groeien. Maar douglassparren zijn bestand tegen stormen, droogte en schorskevers. Ze winnen de race op de lange termijn.

Mijn twee metgezellen brengen niet alleen botanisch hulde aan hen. In hun ogen is dit een galerij van Himmelssäulen. Stevig geworteld en hoog oprijzend. Hildegard zegt: 'Deze bomen zijn zoveel groter dan wij mensen. Ik sta ervoor, kijk omhoog en kan mezelf niet meer zo serieus nemen. Anni voegt eraan toe: 'Dat leert nederigheid. En dat is goed voor mij.

Auteur: Michael Gleich