Eiche im Ohl

Usseln (51.278480 | 8.696034)

Gastvrijheid

Een eenzame eik groeit boven een laag gouden rots.

Deze boom trekt mensen aan. Ik voel een bijna magnetische kracht als ik de helling opklim en de eik van onderaf benader. Hij heeft zijn machtige wortels in een terras gegraven, een recht stuk van de steile helling, waarop hij troont als op een voetstuk, zijn takken uitgespreid als open armen, een verwelkomend gebaar, ze naar de hemel uitstrekkend en sommige ervan in een wijde boog terug naar de grond laat groeien. Ze vormen een paraplu. Ruimte om uit te rusten, om aan te komen, om op adem te komen na de klim.

Dit verhaal vertelt ook over de aantrekkingskracht van de boom. De vrouw die in het huisje aan de voet van de helling woont, is oud geworden, 90 jaar, en ze beseft dat haar kracht afneemt. De dood nadert. "Ik wil nog één keer naar de eik," zegt de oude vrouw tegen zichzelf. Daarboven, zonder hulp. Ze gaat op weg. Om de paar meter moet ze pauzeren. Ze gaat zitten op een klein krukje dat ze onder haar arm draagt. Eenmaal boven zit ze een tijdje stil onder de koepel van takken. Ze kijkt uit over de zachtjes breder wordende vallei, die uitzicht biedt op vele bolvormige heuvels, groen in alle kleuren aan de voorkant, vervagend in blauw verder naar achteren tot ze verdwijnen in het niets van de horizon. Ze hoort het gekabbel van de bron die haar huis van water voorziet, het huis dat zij als derde generatie bewoont en dat zich als een kluizenaar op de heuvelrug nestelt. De geur van de grassen en bloemen in de omringende weiden vult haar neus. Dan begint ze aan de zware afdaling. Haar laatste bezoek aan de boom. Twee jaar later sterft ze.

"Dat was mijn grootmoeder," zegt Renate Hill, 70, die nu de vijfde generatie is die in het huisje woont. "Het waren altijd de vrouwen die deze plek in stand hielden en doorgaven aan degenen die volgden." Ze associeert de eik niet alleen met herinneringen, maar ook met het frisse bronwater uit de kraan. Het heeft ook dezelfde gastvrije uitstraling. Ze heeft een deel van de kamers laten ombouwen tot een geoinfostube, waar ze geïnteresseerde bezoekers graag ontvangt; speciaal voor dit doel heeft ze een opleiding tot geoparkgids gevolgd. Ze wijst naar een grote ronde tafel met een glazen blad in het midden van de kamer. Er worden stenen en stukken aardewerk tentoongesteld. "Ze getuigen van 400 miljoen jaar geologische geschiedenis, 4000 jaar menselijke geschiedenis en" - glimlacht ze - "400 jaar familiegeschiedenis." Het huis werd gebouwd in 1844, maar Hill traceert het terug naar de tijd van de Dertigjarige Oorlog, toen mennonieten en Amish naar het gebied kwamen. Religieuze vluchtelingen. Ook zij werden openlijk verwelkomd. Soms met bijbedoelingen van de landheren: hoge belastingen konden van hen worden afgeperst - ze konden tenslotte niet terug. Hill werd geboren als Bender, "ik denk dat dat een naam is met een mennonitische oorsprong." Om haar wortels te achterhalen reisde ze naar de VS en de Elzas.

"De meeste kolonisten in ons gebied waren op zoek naar ijzer. En naar goud." We staan bij de eik en ze laat me plekken op de omliggende heuvels zien waar waarschijnlijk is gegraven. Ze zijn te herkennen aan de donkergroene vlakken in het lichtgroen van de weilanden. De vroege mijnwerkers vonden wat ze zochten. Het goud ligt hier vlak onder de oppervlakte; door geologische breuken was het niet nodig om diep te graven. Hill's mannelijke voorouders waren smelters. Na een opleiding in de landbouw werkte ze zelf als een regionale ontwikkelaar en haar baan bestond uit het nemen van bodemmonsters, waardoor ze geïnteresseerd raakte in de schatten in de aarde.

En een fascinatie voor goud. "Toen ik een keer de filters van onze waterput aan het schoonmaken was, ontdekte ik een heleboel glimmende deeltjes. Deze mini-klompjes worden klatergoud genoemd. Niet veel waard. Maar is dat niet geweldig: we drinken hier al generaties lang goudwater. Misschien," zegt ze, terwijl haar blauwe ogen ondeugend fonkelen, "zijn alle familieleden daarom zo oud geworden."

Goud past bij haar, de gulle gastvrouw die, zodra ik haar weelderige appelbomen heb bewonderd, een hele tas vult met mollig rood fruit. Goud symboliseert overvloed en rijkdom in alle culturen. Het staat voor het licht dat de kern van ons wezen laat schijnen. De ego-geest van veel mensen daarentegen gelooft voortdurend dat er een gebrek is: niet genoeg geliefd door mama als kind, verwaarloosd op het werk, te weinig tijd, te weinig geld, te weinig liefde. In dit opzicht kan goud een remedie zijn, niet materieel maar spiritueel. Het wijst ons de weg om te vertrouwen op onze eigen innerlijke overvloed.

Renate Hill herinnert zich dat de eik vroeger een goede gastheer was. Arbeiders in de omliggende velden en weiden kwamen er tussen de middag om uit te rusten. Ze pakten hun boterhammen uit en zetten koffie in het huis van hun grootouders. Misschien bracht dit haar op een idee dat haar ogen weer doet fonkelen van enthousiasme als ze erover praat: "Ik wil daar een Wissen organiseren. Een feestelijk banket onder het bladerdak van de eik. Lange tafels, witte tafelkleden, gouden bediening, overal kaarsen, iedereen in het wit gekleed." De manier waarop ze erover praat, zegt me dat ze het gaat waarmaken. Tweede gedachte: ik hoop dat ik een uitnodiging krijg.

Auteur: Michael Gleich