Borberg

Brilon Elleringhausen (51.355981 | 8.530338)

Verdriet en verlossing

Beboste heuveltop (670 meter boven zeeniveau) met vroegmiddeleeuwse wal en begraafplaats, vredeseik en Friedenskapelle.

Het pad leidt door een soort poort. Die Linke en die Rechte, een machtige Wallen van zorgvuldig gestapelde platte leistenen beschermde ooit degenen die beschutting zochten tegen aanvallers. Een tweede poort volgt voor de veiligheid. We betreden een breed hoog plateau. Plotseling stopt Dagmar Bereiter, die me samen met haar man Jochen de Borberg op heeft geleid, en zegt: "Oef, ik krijg kippenvel." Ik kijk naar mijn armen: ik ook! Tegelijkertijd realiseer ik me dat er geen enkele vogelstem te horen is. Behalve een raaf die met een schorre roep een eenzaam rondje om de berg maakt. Jochen wijst naar een eik die het plein voor ons domineert: "Die heeft in de loop van zijn leven veel meegemaakt." Ik Werden me ervan bewust dat plaatsen van de ziel heel verschillende resonanties kunnen oproepen. Gevoelens van verdriet maken hier ook deel van uit.

Dagmar, een Kneipp beoefenaar en qigong leraar, heeft duidelijk een speciaal gevoel voor energie. "Ik kan het voelen op de Borberg: Veel mensen zijn hier gestorven, veel mensen zijn begraven." Het bijna twee hectare grote plateau op de Rothaarsteig, omgeven door gemengd bos, was in de 8e eeuw een heuvelfort waar mensen uit de naburige dorpen naartoe vluchtten als vijanden naderden. Ze namen alles mee wat ze nodig hadden om zo nodig maandenlang op de berg te overleven, huisraad en zaden, koeien en kippen. Ze slaagden er zelfs in om vitaal water te bemachtigen op deze hoogte. Jochen schraapt met zijn voeten een ijzeren plaat los die de voormalige waterput afdekt: "Ze moeten vele meters diep hebben gegraven voordat ze water tegenkwamen."

Hij vertelt over Karel de Grote, die zijn paleis vlakbij in Marsberg aan de Eresburg had, maar vaak naar de 600 meter hoge Borberg kwam omdat hij vanaf hier ver in het Ruhrtal kon kijken. Een middeleeuwse keizer die van het uitzicht genoot? "Nee, hij was geïnteresseerd in de strategische voordelen. Je kon naderende eenheden vijandelijke Saksen van veraf zien aankomen. En je eigen soldaten overeenkomstig positioneren."

800 jaar later, in tijden van oorlog, dit keer de Dertigjarige Oorlog, werd de berg opnieuw een toevluchtsoord. De pest teisterde de mensen in de valleien. De doden werden naar het hoogplateau gebracht en daar begraven. Zelfs de rovers, moordenaars en andere "schurken". Uit het oog, uit het hart. Bloed doordrenkte aarde als krachtplek? Dagmar zegt: "Veel plaatsen ontlenen hun kracht aan gebeurtenissen die gewelddadig waren en later zijn geheeld."

Deze transformatie begon op de Borberg in 1925, toen gelovige mensen de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog wilden overwinnen en Duitsers en Fransen, de aartsvijanden, met elkaar wilden verzoenen. Er werd een kapel gebouwd en gewijd aan de "Koningin van de Vrede Maria". De Vredesvereniging van Duitse katholieken nodigde jaar na jaar mensen uit voor bijeenkomsten en gezamenlijke gebeden. De in Neheim geboren priester Franz Stock, die zich als jongeman al had ingezet voor internationaal begrip, plantte in 1931 een eik in het midden van het hoogplateau, samen met mensen uit vele landen die betrokken waren geweest bij de Eerste Wereldoorlog. Een natuurlijk monument voor groeiende naastenliefde.

Moet een plek gezellige gevoelens oproepen om beschouwd te worden als een "plek van de ziel"? Mijn twee metgezellen antwoorden ontkennend. "Verlies en verdriet maken deel uit van ons leven," zegt Jochen. En Dagmar voegt eraan toe: "Als we bereid zijn om de pijn bewust te voelen, kan deze worden getransformeerd in positieve energie." Deze transformatie lijkt te hebben plaatsgevonden op de Borberg: De ervaring van geweld Werden een verlangen naar vrede.

Het gaat om dit bewustzijn wanneer ze groepen mensen door het landschap van Sauerland leiden. Ze moedigen mensen aan om stil te staan en hun omgeving met al hun zintuigen in zich op te nemen. Klinkt het geritsel in de boomtoppen hier anders dan tien meter verderop? Waarom is deze beuk rechtdoor gegroeid en de boom ernaast naar rechts? Hoe voelt de grond onder je voeten? Uiteindelijk gaat het niet om het landschap. Het is gewoon een spiegel. Om jezelf erin terug te zien of om totaal nieuwe kanten van jezelf te ontdekken. Een berg als spiegel van de ziel.

Auteur: Michael Gleich