> Am Kahlen <

Glindfeld (51.199865 | 8.676812)

Ontdoe je van je zorgen

Oude Mariabedevaartskerk midden in de natuur, aan het einde van de historische kruisweg van Glindfeld naar de top van Am Kahlen.

Voor de twee oudere dames uit Medebach is deze bank een tankstation. Als ze een pelgrimstocht naar de "Am Am Kahlen maken, bidden ze eerst tot Maria, "Troosteres van de bedroefden", in de bovenste kapel. Dan lopen ze een paar treden de helling af naar de grafkapel, die het lichaam van Jezus toont. En dan gaan ze op deze bank zitten. Vandaag mag ik erbij komen zitten.

Het vlakke dal van Glindfeld strekt zich voor ons uit, met rechts in het weiland een voormalig klooster en daar tegenover de toppen van 63 meter hoge douglassparren die uit het gemengde bos steken. Een van hen zegt dat de golvende, zacht afgeronde contourlijnen van de bergen voor haar op groene wolken lijken; in feite lijken de vormen van het groen op de grond en het wit in de lucht verbazingwekkend veel op elkaar. De ander ziet "groengekleurde schapenwol" die de bergruggen met zachtheid bedekt. De een voelt zich beschermd door de rondheid van de omringende bergen, de ander waardeert het uitzicht ver het land in. Ik kan ze allebei begrijpen.

We zitten in stilte. Tot een van hen me vertelt: "Het was 50 jaar geleden. Mijn vader reed weg met een tractor en aanhanger om veevoer te halen. Mijn negenjarige broertje moest met hem mee en de rem achterop bedienen. Toen hij eraf wilde springen, kwam hij klem te zitten tussen de dissel en de aanhanger. Zijn vader moest hem omrollen om hem te bevrijden. Hij droeg de jongen wanhopig totdat hij niet meer kon. Toen kwam er eindelijk een auto langs. Mijn broer haalde het ziekenhuis op tijd, hij overleefde het ternauwernood. Mijn vader zonk weg in schuldgevoel en stilte. Mijn moeder was anders. Ze ging naar de kapel en bedankte Maria voor het redden van haar zoon."

Dan zegt de ander: "Ik heb nog acht broers en zussen. In de jaren na de oorlog wisten onze ouders niet hoe ze zoveel hongerige buiken moesten vullen. Op een dag waren alle voorraden op, mijn vader was ten einde raad en mijn moeder was wanhopig. Ze maakte een bedevaart naar Am Kahlen en vertrouwde haar zorgen toe aan de Moeder van Smarten. Toen ze thuiskwam, lag er een zak aardappelen op de stoep." De twee vertellen me deze verhalen "zodat je begrijpt waarom deze kapellen zo belangrijk zijn voor ons Medebach".

Een van hen vertelt over Goede Vrijdag: "Duizenden lopen de kruisweg. De eersten al voor zonsopgang. Velen met de processie in de ochtend. Maar velen lopen ook alleen. Ik ben een van hen. Wandelend in mijn eigen tempo. Met mijn eigen zorgen. Die zijn er altijd. Of ik nu bid dat de zwangerschap van mijn dochter goed verloopt. Of omdat een van de kinderen op het punt staat een belangrijk examen te doen. Soms gaat alles gewoon goed, dan bid ik dat het zo blijft." De ander vertelt over de wandeltocht die de Bergclub Sauerland organiseert: "Op 1 mei vieren we de mis op het plein voor de kapel. Ik mag altijd het onderwerp voor de preek kiezen. Meestal is het onderwerp voor de preek 'Behoud van de schepping'. Dat vind ik goed."

Een van hen vertelt dat ze als kind paaseieren mochten zoeken op de terugweg van de Goede Vrijdagprocessie: "Zoeken en vinden - ja, maar niet Essen! Dat was tenslotte een dag van vasten." De ander wijst naar het steile, licht kronkelende pad naar beneden naar Glindfeld, een andere kruisweg die naar het klooster leidt: "Twee van mijn broers hebben ooit een bobslee gebouwd van plaatstaal. Hij was echt gestroomlijnd, met een stuur aan de voorkant en remmen aan de achterkant met scherpe tanden. In de winter sleepten we de bob hierheen, naar het begin van het pad. Ze stapten met z'n tweeën voorop, ik mocht de remmer zijn. En dan gingen we in apengang de berg af. Vandaag de dag zou je zeggen dat het de ultieme kick was."

Wat trekt hen hier steeds weer naartoe? De kapel is gewijd aan de "Zeven Smarten van Maria". Ze lijdt wanneer de profeet Simeon voorspelt dat haar zoon haar veel pijn zal doen. Ze staat onder het kruis terwijl hij de pijnen van de hel ondergaat. Ze moet de pijn verdragen als ze het gemartelde lichaam in het graf legt. Een sterke vrouw, zeggen de twee sterke vrouwen uit Medebach, een meelevende vrouw, een rolmodel. Iedereen die zichzelf en zijn zorgen de berg op heeft gedragen, kan ze kwijt in gebed. "Ik voel me daarna opgelucht," zegt een van hen. "Ik vind mijn rust terug," zegt de ander.

Auteur: Michael Gleich