Alte Grimme en St. Bonifatius

Elkeringhausen (51.199854 | 8.584940) (51.200552 | 8.563437)

Heel zijn

Van de top van de "Alte Grimme" naar het terrein van het St. Bonifatius opleidings- en retraitecentrum met gastenverblijven, weiden, oude bomen, kapel, tentenkerk en overgang naar het gemeentelijke stille bos.

Wandelen en spiritualiteit zijn nauwe verwanten. Waarom is dat zo? Als we bewust wandelen, bewegen we niet alleen fysiek. We zetten ook innerlijke stappen. We kunnen vragen verhelderen. We ontdekken nieuwe dingen. Bijvoorbeeld op het moment van vertrek: Ben ik klaar om los te laten? Onderweg: sta ik open voor het onvoorziene? Op de bestemming: ben ik bij mezelf aangekomen? Al sinds de Romantiek, toen wandelen zonder doel in de natuur opkwam, hebben kunstenaars en filosofen een wandeling gezien als een krachtig symbool voor onze reis door het leven. Het begint met de geboorte, dan kruipen we een tijdje, gaan rechtop staan, nemen leerstappen, vergroten onze actieradius, bewegen en rusten tot we onze bestemming bereiken, die - afhankelijk van onze overtuigingen - ofwel de eindbestemming is of het begin van een nieuwe reis van de ziel.

Terwijl ik over het terrein van St. Bonifatius loop, kan ik de stations van mijn leven doorlopen. Ik begin op de top van de alte Grimme, 755 meter hoog. Het houten kruis, 's nachts helder verlicht en al van verre zichtbaar, markeert geen einde, maar een begin, een geboorteproces. Het werd voor het eerst opgericht in 1935 uit dankbaarheid dat St. Bonifatius gesticht kon worden als onderwijscentrum. De initiatiefnemer, een priesterstudent, had een visioen van een klein dorp met enkele huizen en een kapel. Hij wilde een plek voor contemplatie en oprechte ontmoetingen. Vanaf het kruis heb ik uitzicht over de hele omgeving. De droom van de pastoor is werkelijkheid geworden. Mijn blik wordt getrokken naar een labyrint in het midden van het landgoed. Daar wil ik naartoe.

Ik vind de afdaling de steilste die ik ken in het Sauerland. Op een gegeven moment is het zelfs gezekerd met een ketting, en dat is maar goed ook. Een pad dat uitdaagt. Nog een symbool: ik kom alleen verder als ik een risico neem. De beloning is onmiddellijk, want het klauterpad voert door prachtige stukken bos, met beuken, eiken en essen die een goddelijke ontwerper als karakteristieke individuele stukken heeft gebeeldhouwd. Het gaat steil naar beneden langs een sleeplift, over de beek Orke, in de richting van de vakwerkhuizen met de grijze leistenen daken die typisch zijn voor het Sauerland.

Dan sta ik voor het labyrint. Het is geen doolhof waar je zou kunnen verdwalen. Het centrum is ook snel gevonden. Het gaat om iets anders. Labyrinten zijn een van de oudste symbolen van de mensheid. In het christendom symboliseren ze contemplatie. De weg van buiten naar binnen en weer terug de wereld in. Mijn eigen leven lijkt me soms ook labyrintisch. Veel splitsingen in de weg. Veel beslissingen te nemen. Wat is de juiste? Was een andere richting niet beter geweest? Onzekerheid is mijn constante metgezel. Geen prettige, maar inmiddels heb ik het geaccepteerd als reisgenoot. Het zet me immers altijd aan het denken of ik nog wel op de goede weg ben. Beslissen en de gevolgen dragen: in het labyrint kan ik groot worden.

De volgende halte op mijn spirituele wandeling is de kapel. Warme kleuren, twee grote kaarsen die branden Die Linke van het altaar, dat er zo huiselijk uitziet als een oude eettafel. Rechts staat een beeldhouwwerk van een levensboom. In het midden van de ruimte staat een zeer ongebruikelijke afbeelding van Jezus. De houding van de Verlosser is bekend van de kruisiging: benen bij elkaar, armen uitgestrekt. Maar... er is geen kruis. Alleen het lichaam. Op deze manier drukt de figuur zowel het lijden uit, maar ook de liefde en het ontvangen van de ander met open armen. Opnieuw moet er een beslissing worden genomen: wil ik me met beide bezighouden op mijn reis door het leven? Ben ik nederig genoeg om me te onderwerpen aan krachten die duidelijk sterker zijn dan ik?

Als het om nederigheid gaat, is er een leraar die ik vervolgens opzoek. Voorbij de tentkerk, die mensen van heinde en verre aantrekt voor de diensten, leidt het pad naar het bos van RuheWald, dat in het noorden grenst aan St. Het begint licht te regenen. De lichtgekleurde houtsnippers die zijn gebruikt om de smalle paden te bekleden, glanzen nog meer. Het beukenbos verraadt zich pas in tweede instantie als begraafplaats. Kleine zilverkleurige bordjes zijn discreet aan de stammen bevestigd, met namen en overlijdensdata erin gegraveerd. Als ik tussen de bomen doorloop, kom ik tekens tegen dat mensen hier blijven komen om de overledenen te herdenken. Een verse rode roos ligt in donkergroen mos. Een wit engelenbeeldje leunt tussen armen van wortels. Een houten ster aan de voet van een machtige eik. Ik stapte bijna op het kruis, dat als gecamoufleerd in de dichte, roodbruine laag bladeren op de grond is gestoken. Twee takken, verbonden met een touwtje, meer niet. Het kruis ziet er primitief uit, primitief christelijk, de eenvoud raakt me diep.

Dit bos verenigt. De levenden met de dood. Verdriet met troost. Het eenvoudige met het hoogste. Een plek waar ik me een heel mens voel.

Auteur: Michael Gleich