Stein-Zeit-Mensch

Schmallenberg (51.111599 | 8.380608)

Ontzag

Monumentale sculptuur van de kunstenaar Nils-Udo midden in de uitgestrekte bossen van de Rothaarkam op de WaldSkulpturenWeg van Schmallenberg naar Bad Berleburg.

Aarde, steen en hout. Verder niets. Zo eenvoudig. En tegelijkertijd raakt dit beeld me met archaïsche kracht. Het donkere rotsblok ligt op een sokkel, oneindig zwaar, onaantastbaar, alsof het uit de eeuwigheid gevallen is. Waar komt het vandaan? Hoe is het hier gekomen? Welke reuzen hebben het kunnen verplaatsen? Waarom is het hier terechtgekomen, op deze open plek? Hij wordt omringd door acht boomstammen, bleek zonder schors, glad en naakt, ook zij zijn massief. Pijlers van het bos. De monstertorens die er horizontaal op rusten, begrenzen het raadselachtige bouwwerk aan de top.
Ik ga zitten op een van de sofa's in het bos aan de rand van de open plek, neem het uitzicht in me op en laat mijn verbeelding de vrije loop. Een tempel ter ere van de stenen godin? De sarcofaag van een reuzenkoning? De aankondiging van Westfalen aan de farao: 'Wij kunnen ook een piramide bouwen - maar dan mooier'?

Fantasieën in de geest van de uitvinder. Dat is wat hij wil: afwerpen, gedachten zijn vrij! De open plek komt tot leven. Het wordt het toneel van een historische strijd. Köllsche tegen Nassauer. De Kölls vestigen zich ten noorden van de Rothaarkam, de Nassauers ten zuiden. Om het spel door de eeuwen heen spannend te houden, worden er twee verschillende dialecten uitgevonden, vijandige vorsten, de ene aanbidt het kruis aan de linkerkant, de andere aan de rechterkant. Wanneer de heersers veranderen, wisselen ze. Köllsche en Nassauer staan tegenover elkaar op de open plek, schelden op elkaar, dreigen met hun vuisten, rollen over de bosgrond in een worstelwedstrijd, de gebruikelijke testosterontrip. Als iedereen grondig in elkaar geslagen is en er behoorlijk gesloopt uitziet, komt er een einde aan de gevechten. De krijgers realiseren zich dat ze veel meer gemeen hebben dan ze altijd dachten. De eerste verbroederingen vinden plaats rond flakkerende kampvuren. En dan de beslissing: We zullen hier, op de heuvelrug van Rothaar, een monument voor de vrede bouwen. Gemaakt van aarde, steen en hout. Verder niets. Maar het moest onwrikbaar zijn, onbreekbaar zoals de nieuw gesmede vriendschap. En dat is hoe het Werden. Tenminste in mijn fantasieën.

Fantasieën in de zin van de uitvinder. Dat is wat hij wil: afwerpen, gedachten zijn vrij! De open plek komt tot leven. Werden het toneel van een historische strijd. Köllsche tegen Nassauer. De Kölls vestigen zich ten noorden van de Rothaarkam, de Nassauers ten zuiden. Om het spel door de eeuwen heen spannend te houden, worden er twee verschillende dialecten uitgevonden, vijandige vorsten, de ene aanbidt het kruis aan de linkerkant, de andere aan de rechterkant. Wanneer de heersers veranderen, wisselen ze. Köllsche en Nassauer staan tegenover elkaar op de open plek, schelden op elkaar, dreigen met hun vuisten, rollen over de bosgrond in een worstelwedstrijd, de gebruikelijke testosterontrip. Als iedereen grondig in elkaar geslagen is en er behoorlijk gesloopt uitziet, komt er een einde aan de gevechten. De krijgers realiseren zich dat ze veel meer gemeen hebben dan ze altijd dachten. De eerste verbroederingen vinden plaats rond flakkerende kampvuren. En dan de beslissing: We zullen hier, op de heuvelrug van Rothaar, een monument voor de vrede bouwen. Gemaakt van aarde, steen en hout. Verder niets. Maar het moest onwrikbaar zijn, onbreekbaar zoals de nieuw gesmede vriendschap. En dat is hoe het Werden. Tenminste in mijn fantasieën.

De bezieling van deze plek ligt in het feit dat het onmiddellijk oude beelden in me oproept. Tempel. Graf. Stenen piramide. Plaats van aanbidding. Plaats van aanbidding. Er wordt een draad tastbaar die duizenden jaren teruggaat, naar de prehistorie. Zelfs toen al toonden mensen eerbied voor iets dat zoveel groter was dan zijzelf. Ze brachten zware offers en bouwden iets dat ook veel groter was dan zijzelf. Net als hier: Aarde, hout, stenen en de schoonheid van hun ordening. Ik begrijp deze taal zelfs zonder woorden.

Auteur: Michael Gleich