Gerkenstein

Neuastenberg (51.166193 | 8.480668)

Op ooghoogte met de hemel

Uitkijkpunt boven Neuastenberg met weids uitzicht over de bergweiden, het Wittgensteiner Land en Hessen.

Vandaag in de bos- en weidebioscoop. Op de Gerkenstein boven Neuastenberg staat een soort schilderijlijst, zo groot als een garagedeur, een vierkant van massieve houten balken. Ervoor op de berghelling staan drie gezellige bosbanken. In plaats van popcorn zijn er broodjes uit mijn rugzak. Ik trek mijn wandelschoenen uit, laat mijn voeten een frisse neus halen, leun achterover en vraag me af wat voor film er vandaag wordt vertoond. Allereerst alleen dit stilstaande beeld: zacht glooiende weiden, keurige hekken, een mozaïek van sparrenbossen en loofbossen, gebogen contourlijnen waarvan de kleurtinten veranderen van donkergroen dichtbij naar blauwe pasteltinten in de verte.

Best mooi, vind ik, maar nu kan de hoofdfilm beginnen. Er heerst een stil ongeduld in het publiek, dat vandaag alleen uit mij bestaat. Maar er zit beweging in het decor. Kom binnen vanaf Die Linke: Een vrouw leidt een paard aan de teugels. Ze lopen langs een van de weidehekken, de tweebenige vrouw loopt in een rustig tempo, de vierbenige vriend plaatst hoef na hoef. Lijkt hij niet een beetje op Winnetou's zwarte hengst Iltschi? Is zij, in broek en hoge laarzen, de paardenfluisteraar? De twee gaan naar een schuilplaats, het paard wordt vastgebonden en de vrouw begint zijn vacht te verzorgen met een borstel. Lange, zachte maar krachtige bewegingen. Bij gebrek aan afleiding kijk ik gewoon, kijk en ontspan, kijk en laat alle gedachten los die ik in mijn hoofd had meegenomen naar deze plek, totdat de verzorging klaar is, de vrouw een lichtbruin zadel vastmaakt en opstijgt. Ze verlaat het beeld rustig Die Linke.

Dat moet de openingsfilm zijn geweest, denk ik, vreemd genoeg niet langer ongeduldig. Mijn ogen dwalen nu langzamer door het beeld. Ze zien hoe het frisgroene, jonge gras op de weide op de voorgrond vecht om zijn plaats tegen de lichtbruine stengels van het jaar ervoor. Het geheel in slow motion, hoe kan het ook anders? Twee populieren, solitaire bomen in de weide, al jaren buren, lijken met elkaar te fluisteren. De lentewind verschijnt en intoneert zacht gefluister, achtergrondmuziek voor een kettingzaagsolo, uiteraard in Dolby Surround kwaliteit. Ik herinner me een satirische fotomontage die ik onlangs zag: een man loopt door een bos met zo'n kunstmatige realiteitsbril op zijn hoofd die eruitziet als een dikke, zwarte skibril; in dit geval ontbreken echter de voorkant en de hele binnenkant. Met andere woorden, de man draagt alleen een leeg etui en ziet de bomen, struiken en grassen in de hoogste beeldkwaliteit en zelfs 3D - met zijn EIGEN OGEN. Hier en nu. Geen medium nodig, gewoon directe waarneming.

Langzaam dringt het tot me door wat er zo bijzonder is aan de bioscoop waarin ik zit. Het houten vierkant voor me omlijst een scherm waarop ik mijn eigen innerlijke beelden kan projecteren. Een landschap als projectiescherm voor een film waarvan ik de regisseur en enige toeschouwer ben. Het is hier perfect voor omdat het niet spectaculair en vol actie is. In plaats daarvan is het wijds, open, licht, met subtiele kleurcomposities en begeleid door een ingehouden soundtrack. Een filmische meditatie voor ogen en oren. Ik realiseer me hoe vaak mijn aandacht volledig in beslag wordt genomen door externe gebeurtenissen, zo bewogen mogelijk, en ik word afgeleid van het waarnemen van gedachten en gevoelens in mezelf. Maar is het echt waar dat de buitenwereld zoveel aantrekkelijker is dan mijn innerlijke leven? Vermijd ik soms niet gevoelens van leegte en eenzaamheid door me te storten in de kleine en grote drama's van het dagelijks leven? Doet het me niet goed om me te realiseren dat sommige van mijn innerlijke films al op hun duizendste herhaling draaien? Vooral die met de zorg scripts en angst plots?

Uitschakelen helpt. Ik weet niet meer hoe lang ik op de Gerkenstein zat. De tijd had zich ver voorbij de horizon uitgestrekt. Toen ik mijn wandelschoenen weer aantrok, mijn rugzak omdeed en langzaam het korte stuk terug naar de Rothaarsteig liep, kon ik alleen maar denken: "Geweldige soul cinema!".

Auteur: Michael Gleich